Hi Fidelity Top 5s / Vol 5 / Hotels & Motels

SickWorm's Top 5s

Θέλω να είμαι όσο πιο ξεκάθαρος μπορώ να γίνω για το θέμα. Όταν μιλάμε για ξενοδοχεία, προσωπικά ό,τι ξέρω, είναι η όψη του “Μεγάλη Βρετανία” της Αθήνας όπως το αντίκρισα από ένα ταξί, και κάνα-δυο Hilton απ' τα οποία πέρασα απ' έξω. 

Mεγαλώνοντας, θεωρηθήκαμε πάνω-κάτω χίππηδες με ξεπεσμένα ιδανικά και καμιά εκτίμηση για την άνεσή μας, κοιμηθήκαμε σε διάφορα ντιβάνια, camp-beds, φουσκωτά, και εννοείται και πάνω σε πέτρες και αμμουδιές. Ύστερα “μεγαλώσαμε” και οι προορισμοί, τουλάχιστον μέχρι τώρα, για διακοπές ήταν κάπου που δεν θα χρειαζόταν να πληρώσω για διαμονή γιατί τα τελευταία χρόνια δουλεύουμε για να ζούμε και είναι από μόνο του δύσκολο χωρίς ταξίδια και έξτρα έξοδα. Με λίγα λόγια, δεν είχα την οικονομική ευχέρεια να μείνω σε ξενοδοχεία, αν εξαιρέσεις κάνα youth hostel και κάνα αγροτουριστικό, και καλά σίγουρα κάνα ξενοδοχείο επιλογής του τουριστικού γραφείου, τον καιρό που πλήρωνε ο μπαμπάς! Απ' την άλλη γιατί τα κόκαλα μου αντέχουν, και ακόμα μπορώ να κοιμάμαι σε καναπέδες φίλων, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν ασχολήθηκα ιδιαιτέρως με το θέμα. Παρ' όλα αυτά, παρ' όλη την άγνοια μου προς το θέμα Ξενοδοχείο, μεγάλα κομμάτια έχουν γραφτεί μέσα σε δωμάτια ξενοδοχείων, για δωμάτια ξενοδοχείων ενώ επίσης, μέχρι και καθιστικές ειρηνικές διαμαρτυρίες διεξήχθησαν πάνω σε κρεβάτια ξενοδοχείων! Ωραία, πριν αρχίσω να παραμιλώ πάλι και να θυμάμαι πράματα, καλύτερα ας πάμε να ακούσουμε κάνα τραγούδι και όλα θα πάνε καλά!

Track 1: Arctic Monkeys – 505

(on My Favourite Worst Nightmare, 2007)

http://www.youtube.com/watch?v=iV5VKdcQOJE

Ήταν μέσα του '07 κι η ακαδημαϊκή χρονιά έφτανε στο τέλος της. Εμείς κλασσικά καθόμασταν στην pub του πανεπιστημίου πίνοντας μπύρες και gin με τόνικ και περιμέναμε κάποιον να αποφασίσει να πει “Άντε ρε μαλάκες! Πάμε για κάνα μάθημα!”. Ακούγαμε punk ως επί το πλείστον! Ή τουλάχιστον νομίζαμε ότι ακούγαμε punk! Στο jukebox (δεν προσπαθώ να γίνω γραφικός, υπήρχε όντως jukebox!), βάζαμε το Needles and Pins από Ramones και το What Katie Did των Libertines. Συνέχεια περιμέναμε! Ο Molko τραγούδησε το Teenage Angst χρόνια πριν και ο Cobain μας άφησε προ δεκαετίας. Ήμασταν στεγνοί, μεθυσμένοι και μισοί. Μισά γένια, μισές ιδεολογίες, τα πάντα μισά. Σε μια από εκείνες τις φάσεις της τετριμμένης εφηβικής μας λήθης πετάχτηκε απ' το πουθενά ο Alex Turner με τη νεαρή παρέα του, συνομήλικοι μας είναι άλλωστε, για να φωνάξει για ένα δωμάτιο 505. Η ιστορία από πίσω κάτι έλεγε για την Kate Moss, την τότε γκόμενα του Pete Doherty των Libertines, και ότι προσπαθούσε να αποπλανήσει τον έφηβο κιθαρίστα των Monkeys. Τώρα περάσαν χρόνια, και ειπώθηκαν διάφορα για το κομμάτι, οπότε δεν είμαι σίγουρος αν ισχύει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το 505 ήταν το δωμάτιο στο οποίο κάθισε ο Turner με κάποιαν και ήταν η έμπνευση για αυτό το όμορφο κομμάτι από τον δεύτερο δίσκο των Monkeys.

Track 2 : Chris Isaak – Blue Hotel

(from Chris Isaak, 1986, Warner Bros)

http://www.youtube.com/watch?v=uy2cqHJ65i0

Δεν γνωρίζω τι είχε περάσει από το μυαλό του συναδέλφου μου όταν επέλεξε αυτό το θέμα. Μόλις μου πρότεινε την ιδέα του, θυμήθηκα τι είχε γράψει σε μια “όχι” κριτική του, όπου ανέφερε το Heartbreak Hotel του κυρίου Presley. Το θέμα Presley το έχουμε συζητήσει σχετικά εκτενώς με τον Strawdogs και ξέρω ότι έχουν μια έντονη σχέση την οποία οφείλω να σεβαστώ και γι’ αυτό τον λόγο θα παραχωρήσω το κομμάτι σε εκείνον. Παρόλο που το πιο πιθανόν θα το αγνοήσει κι ο ίδιος για να μας μιλήσει για κάνα ξεχασμένο ξενοδοχείο 3ων αστέρων, χωρίς τζακούζι ή πισίνες στη Μελβούρνη! Το θέμα είναι ότι αν ο Elvis μείνει στο δισκοθετικό μας ράφι προς το παρόν θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε έστω, κάτι που έχει λιγάκι κοντινό άκουσμα σ' αυτόν. Για τον κύριο Isaak δεν έχω πολλά να πω! Δεν μπορώ να πω ότι είμαι τεράστιος fan του, αλλά το γενικότερο έργο του στη ροκ μουσική δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο απ' οποιοδήποτε άκουσε οτιδήποτε τα τελευταία 20 χρονιά! Για τη χροιά, είπα ήδη, φέρνει κάτι από Elvis ενώ κιθαριστικά και μουσικά με ταξιδεύει στη Μ. Βρετανία του 80, με κάποιο ήχο που μου θυμίζει τον άλλο Elvis, τον Costello και με ένα delay που θα μπορούσε να ήταν παραγωγιστικό trick του κύριου Johnny Marr των The Smiths! Παρ' όλες τις αγγλικίστικες επιρροές του όμως έχει διάφορα ροκαμπιλιστικά στάνταρτς που κάνουν τον Isaak να ακούγεται πολύ φρέσκος για την εποχή του, πρώτος δίσκος κι ομώνυμος είναι άλλωστε!

Track 3 – Leonard Cohen – Chelsea Hotel Νο. 2

(from New Skin for the Old Ceremony, 1974, Columbia)

http://www.youtube.com/watch?v=Sx83eIVkKyo

O Cohen, είναι ένας από τους μεγαλύτερους, πιο αξιόλογους, καλύτερους μουσικούς, τραγουδοποιούς, ποιητές, ερμηνευτές και θέλω να πω και ανθρώπους που έχουν πατήσει το πόδι τους στο οποιοδήποτε στερέωμα ανήκουν οι προαναφερόμενοι χαρακτηρισμοί! Ο Cohen με έχει ταξιδέψει, με έχει φτάσει σε σημεία πραγματικού πόνου αλλά και απέραντης ευτυχίας. Ο Cohen είναι απ' αυτούς που δεν μπορούν να λειτουργούν ως background music, δεν βάζεις δίσκο του και τον αφήνεις σε μια γωνιά να τραγουδά. Στον Cohen πρέπει να αφιερώνεις όλη σου την ακουστική προσοχή. Το Chelsea Hotel, το νούμερο 2, γιατί το πρώτο δεν κυκλοφόρησε σε δίσκο αλλά πάρα μόνο live, μιλάει για την Janis Joplin. O σπουδαίος αυτός μοντέρνος τροβαδούρος έκανε το, όπως φάνηκε μετά, μεγάλο λάθος να κάνει ξεκάθαρο σε όλους σε ποιαν αναφέρεται ο στίχος. Και γιατί η αλήθεια να λέγεται, ήταν υπερβολικά λεπτομερής η στιχουργική περιγραφή του για τη συνεύρεσή τους, έπρεπε να απολογηθεί για την αδιακρισία και την απερισκεψία του τα χρόνια που ακολούθησαν. Δυστυχώς η δις Joplin είχε ήδη αποχωρήσει απ' τον κόσμο αυτό. Όσο για το Chelsea, πρόκειται βέβαια για το ξενοδοχείο που υπήρξε σπίτι σε διάφορες φάσεις για πολλούς μουσικούς, λογοτεχνικούς και κινηματογραφικούς μας ήρωες.

Track 4 : Παύλος Παυλίδης & B-Movies – Grand Hotel

(από το live Θέατρο Απόλλων Σύρος, 2008, Archangel Music)

(http://www.youtube.com/watch?v=gGG1hGSGNK0)

Μ' αρέσει που κάθε τόσο μου δίνεται η ευκαιρία να βάλω και κάνα “ξενόγλωσσο” κομμάτι! Ο κλήρος αυτή τη βδομάδα έπεσε στον κύριο Παύλο Παυλίδη. Ο συγκεκριμένος αυτός κύριος, έγραψε πολλά. Τον ακολουθώ χρόνια. Μπορεί σε κάποια φάση να μπήκα στο trip και να τον ψιλοακολουθούσα στα τυφλά, χωρίς να φιλτράρω τι μου έδινε για άκουσμα κι αυτό ποτέ δεν μου βγήκε σε καλό! Κάθισα στη σπασμένη πολυθρόνα του, τραγούδησα μαζί του στην άκρη του βράχου και φώναζα “δεν υπάρχεις” σε σημεία μέθης και κορεσμένης ανάγκης που δεν ήρθε ποτέ. Ο Παυλίδης χόρεψε με τα Μωρά Στη Φωτιά όταν το παυσίπονο δεν ήταν αρκετό. Ύστερα, δημιούργησε τα Ξύλινα Σπαθιά και κυκλοφόρησε μαζί τους κάμποσα δισκάκια που θεωρήθηκαν σημεία αναφοράς και αρκετά βασικά θεμέλια της πιο πρόσφατης ελληνικής ροκ. Εν τέλει και μέχρι σήμερα, δημιούργησε τους B-Movies για να παίζει αυτά που γούσταρε πλέον. Θεωρητικά σόλο καριέρα κάνει δηλαδή με support band από πίσω του. Το Grand Hotel εδώ σε μια ήσυχη ηχογράφηση του από το Θέατρο Απόλλων στη Σύρο από ένα αρκετά καλά δουλεμένο και όμορφο “ζωντανό” δίσκο. Θα ήθελα να προσθέσω, παρόλο που τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν τα βρίσκω ιδιαίτερα ούτε με τον ήχο πια ούτε με τον χαρακτήρα του κύριου Παυλίδη, ότι, στάθηκε μπροστά μας σε μία συναυλία πριν κάτι χρονάκια και μας τραγούδησε το Let's Dance του David Bowie. Αυτό για μερικούς μπορεί να μην σημαίνει τίποτα, αλλά, όταν το κοινό αποτελείται από κόσμο που το μόνο πράμα που ξέρουν για Bowie είναι ότι αυτός έγραψε το The Man Who Sold The World των Nirvana, λέει πολλά για τον Παυλίδη και για το πόσο καρφί του καίγεται. Απλά ο συγκεκριμένος δεν είναι απ' αυτούς που κωλώνουν.

Track 5 : Yo La Tengo – A House Is Not A Motel

(from Ride The Tiger, 1986, Coyote)

(http://www.youtube.com/watch?v=AlhiuNiVyVI )

Νομίζω, έχω καταντήσει όντως ένα τεράστιο cliché! Είμαι κι εγώ όπως τον πρωταγωνιστή του Hi Fidelity, στη σκηνή που μας οδήγησε να ξεκινήσουμε αυτό εδώ το blog. Για όσους δεν ξέρουν για τι μιλάω έχω να πω: Πώς γίνεται να μην έχετε δει το Hi Fidelity; Όχι σοβαρά, στη σκηνή αυτή ο πρωταγωνιστής, Rob Gordon, ζητείται να παρουσιάσει την πεντάδα του για τα αγαπημένα πρώτα τραγούδια δίσκων (Track 1s - Side 1s). H πεντάδα είχε ως εξής: "Janie Jones" των The Clash, Let's Get It On" του Marvin Gaye, "Smells Like Teen Spirit" των Nirvana,, "White Light/White Heat" των Velvet Underground και το Radiation Ruling the Nation" των Massive Attack. Οι επιλογές της πεντάδας αυτής δέχτηκαν την κοροϊδία από τους συναδέλφους του Gordon που του είπανε: “Πώς γίνεται ο ιδιοκτήτης ενός Record Store να μην έχει κανένα ενδιαφέρον για μουσική;”. Κάπως έτσι κι εγώ, φαίνεται να διαλέγω τα ψιλοαναμενόμενα κι ο συνάδελφος μου βάζει τα πιο περίεργα. Καλά που δεν έβαλα και το Hotel California δηλαδή! Πάλι ξεφεύγω απ' το θέμα όμως! Εννοείται δεν μιλώ για τους Yo La Tengo (που τους επέλεξα για την ελάχιστη διαφορετικότητα που μπορώ να προσφέρω), ούτε για τους Love που γράψανε το αυθεντικό αλλά μιλώ για τις προηγούμενες μου επιλογές. Εν πάση περιπτώσει, για να μην σας κουράζω. Οι Love είναι, μεγάλη μπάντα απ' τα ψυχεδελικά 60s. Ο δίσκος, Forever Changes, στον οποίο κυκλοφόρησε πάνω το Motel, θεωρείται ακόμα ως ένας απ' τους καλύτερους δίσκους που βγήκε απ΄ το Καλοκαίρι της Αγάπης Οι Υο La Tengo φυσικά είναι άλλη μία μεγάλη μπάντα, που συνεχίζει να προσφέρει τα διάφορα τους μέχρι τις μέρες μας. Εδώ στη διασκευή του A House Is Not A Motel απ' τον πρώτο τους δίσκο. Α, και μιας και τους αναφέρω, θα ήταν καλά να αναφέρω ότι ο τελευταίος δίσκος που κυκλοφορήσαν τώρα το 2013, αξίζει τη μέγιστη προσοχή σας. Το κομμάτι το διάλεξα γιατί ο Strawdogs θέλει να επιμένει ότι το θεματικό είναι για ξενοδοχεία αλλά και για μοτέλς! Για να δούμε τι είχε υπόψη του ο φίλτατος!

Straw Dogs top 5

Ο Norman Bates ανοίγει απότομα την κουρτίνα του μπάνιου, ο Keith Richards πετάει μια τηλεόραση από τον τελευταίο όροφο, ο Charles Bukowski γράφει άλλο ένα ποίημα και ο Henry Miller άλλη μια ερωτική επιστολή. Η Vera του Detour σχεδιάζει να πιάσει την καλή, ο Cagney να τους τα πάρει αντρίκια σαν γνήσιος άγγελος με βρώμικο πρόσωπο ενώ ο Jarmuch τα βλέπει όλα αυτά και βάζει τον Screamin’ Jay Hawkins να παίξει τον ρεσεψιονίστα.

Θα μπορούσε να είναι ατελείωτος ο κατάλογος με συμβάντα και σκηνές που συνέβησαν μέσα σε δωμάτια ξενοδοχείων και μοτέλς, θα μπορούσα να συνεχίσω εσαεί το παραπάνω εισαγωγικό θυμούμενος καταστάσεις πραγματικές και μη που συνέβησαν μέσα σε τέσσερις ενοικιαζόμενους τοίχους και θα μπορούσα να αυτοψυχαναλυθώ για γεγονότα που μου συνέβησαν προσωπικά μέσα σε τελειωμένες κάμαρες όταν αγκομαχητά και σπαραξικάρδιες φωνές ακούγονταν από τον δίπλα τοίχο, μεθυσμένοι φτωχοδιάβολοι μαφιόζοι έπαιζαν ξύλο και κεφάλια βαράγαν καραμπόλες σε κομοδίνα κι ερμάρια. Δεν έχει σημασία… άλλοι νοίκιασαν δωμάτια με τη βραδιά για να ξεπαρθενιαστούν, άλλοι για να ξεφύγουν, άλλοι για να πηδήξουν από τον ένα κόσμο στον άλλο, άλλοι για να ζήσουν μύθους και άλλοι για να σχεδιάσουν μια ληστεία που σχεδόν πάντα θα τους πήγαινε στραβά. Κάθε ενοικιαζόμενο δωμάτιο έχει γράψει την δική του ιστορία, ιδού λοιπόν πέντε ξενοδοχεία και μοτέλς με την δικιά τους.

1. Phil Shoenfelt / Salvation Hotel

CD “Backwoods Crucifixion” 1990 Paperhouse

http://www.youtube.com/watch?v=xNGpzFECpjc

Το ξενοδοχείο της σωτηρίας από έναν αγαπημένο μουσικό που έγινε σχετικά γνωστός στο υποψιασμένο κοινό με το «God is the other face of the Devil» του 1994. Εδώ και χρόνια ο Phil, που μεταξύ άλλων είναι και φοβερός συγγραφέας, (αναζητήστε το Junkie Love που κυκλοφορεί μόνο στα αγγλικά) ζει στην Πράγα και είτε με τους Southern Cross είτε με τους Dim Locator αλλά ακόμα καλύτερα και παλιότερα με τους Fatal Shore έγραφε και συνεχίζει να συνθέτει τους σκοτεινούς αλλά και άγριους ήχους των υπογείων, των χαμένων ερώτων και όλων των βρώμικων ιστοριών που περιδιαβαίνουν στα κατάστιχα ασύδοτων ζωών. Εδώ ένα ξενοδοχείο σωτηρίας της ψυχής (κλισέ) και μέσα από το ντεμπούτο του άλμπουμ «Backwoods Crucifixion» από το μακρινό 1990 που θα ‘λεγε και μουσικός ραδιοφωνικός παραγωγός (κλισέ ΝΟ2).

2. Nikki Sudden & Rowland S Howard / Wedding Hotel

CD “Kiss you kidnapped charabanc & dead men tell no tales” 1987 Creation

http://www.youtube.com/watch?v=2na-4XILB7s

Τα δύο θηρία μαζί. Ο καθείς με την ιστορία του κι ο καθείς με τον σταυρό του. Τον Rowland S Howard οι περισσότεροι θα τον γνωρίζετε από την θητεία του στους «Κακούς Σπόρους» του Nick Cave όπου γενικά με τον ήχο της κιθάρας του επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει την underground σκηνή στην χώρα των καγκουρό και όχι μόνο. Όσο για τον Nikki Sudden… η μουσική υπόθεση που λέγεται Jacobites γράφει στο μουσικό σημειωματάριο, αλήτικη ποίηση, αλήτικη μουσική, αλήτικη αλητεία και διάφορα άλλα τέτοια επίθετα, ουσιαστικά ρήματα και κλίσεις που αλήτευαν και συνεχίζουν να τα λένε. Το 1987 στρώθηκαν κι έγραψαν ένα άλμπουμ μαζί όπου μέσα του υπήρχε ένα ξενοδοχείο χωρίς νυφικές σουίτες… αλλά ένα δωμάτιο τίγκα στα αλκοόλια και στις μουσικές που ακούνε πρώην χουλιγκάνια και νυν ποιητές.

3. The Walkabouts / Findlay’s Motel

LP “New West Motel” 1993 Glitterhouse

http://www.youtube.com/watch?v=l-vMXEmAh_s

Το Seattle στις αρχές των nineties δεν ήταν μόνο grunge Cobain, Vedder, Mtv, και οσμές από εφηβικά πνεύματα σκοροφαγωμένων levis και πανεπιστημιακό punk. Το χω ξαναγράψει στο ξενοδοχείο του «Some things are just lame» και θα το γράφω συνέχεια, η μουσική που σερβίρεται από τα media ακόμα και τα πιο εναλλακτικά είναι εκείνη που χει τους καλύτερους μανατζαραίους από πίσω, διότι εσείς εκατομμύρια αναγνώστες τούτου του ιστολογίου γνωρίζετε το ρητό που λέει: «ο σωστός άνθρωπος στην σωστή θέση», κλπ, κλπ. Λοιπόν κεφάλαιο Walkabouts και δίσκος New West Motel ίσον ένα από τα καλύτερα άλμπουμ των nineties. Παιδιά του Neil Young και δύο διασκευές του πατέρα τους στη βινυλιακή έκδοση. Ειδικά το Like a Hurricane το κάνουν βίδες. Και Tom Waits διασκευή έχει και Townes Van Zandt έχει. Τι διάολο motel θα ‘ταν αν δεν είχε όλα αυτά τα ιερά τέρατα στα δωμάτιά του. Το Motel του Findlay απ’ την άλλη είναι μια σύνθεση που από το ’95 και μετά θα καθόριζε τον ήχο της μπάντας. Τώρα αν αρχίζω να γράφω για τα δύο βασικά μέλη των Walkabouts και τι έχουν κάνει στις σόλο καριέρες τους θα βγεί σεντόνι το post. Chris Eckman – Carla Torgerson. Googlάρετε, ψαχτείτε, ακούστε και μην τα περιμένετε όλα στο πιάτο.

4. Spencer P Jones / Enmore Hotel Blues

CD “Fait Accompli” 2003 Spooky rec.

Μαθήματα αυστραλέζικης underground μουσικής ιστορίας κεφάλαιο δεύτερο (δες παλαιότερο θεματικό για μάθημα πρώτο). Τι γράψαμε παραπάνω για τον Rowland S Howard και για την κιθάρα; Ε, βάλτον κι αυτόν δίπλα του αφού παίξανε ουκ ολίγες φορές μαζί κι έχεις τους δύο καλύτερους κιθαρίστες της Αυστραλίας. Δυστυχώς ο Howard έχει αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο εδώ και κάποια χρόνια αλλά ο Spencer ζεί και βασιλεύει κυκλοφορώντας φοβερά άλμπουμ όπως το περσινό με τους Nothing Butts όπου το ‘χα βάλει και στα καλύτερα του 2012. Οι μπάντες που χει παίξει μαζί αμέτρητες κι απ’ τις πιο γνωστές οι Beasts of Bourbon… (SickWorm σκέφτομαι να βγάλω βιβλίο για την Αυστραλία, βρες εκδότη)… τι έλεγα… ναι, το κομμάτι δυστυχώς δεν υπάρχει να το ακούσετε στο διαδίκτυο, (όχι ότι ακούτε τα κομμάτια που βάζουμε) αλλά για να φτάσεις στο κεφάλαιο Spencer P Jones πρέπει να ακούσεις άλλα πρώτα. Τέλος πάντων πολύ ειδήμονας το παίζω αλλά μην μας παίρνετε και πολύ στα σοβαρά. Γι’ αυτά που αγαπάμε γράφουμε, αυτά που δεν μας απασχολούν δεν τα θάβουμε. Spencer P Jones …και Enmore Hotel… που θα ‘λεγε και αυστραλός μουσικός παραγωγός… χωρίς κλισέ.

5. The Legendary Golden Vampires / Heartbreak Hotel

LP “Various / Sounds of Now”, 1987 Dionysous rec.

http://www.youtube.com/watch?v=DFlKq4LfiVc

Όταν σκέφτηκα το θεματικό με τα ξενοδοχεία είπα να γράψω για τις πέντε πιο περίεργες διασκευές που χουν γίνει στο Heartbreak Hotel. Ένα από τα 100 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών κατά την ταπεινή μου άποψη αλλά οι απόψεις είναι σαν… ξέρετε ποιες. Μια συλλογή από τα eighties κι απ’ αυτές που ξέθαβα στα δισκάδικα της Αθήνας. Πολλά από τα ονόματα μπορεί να μην μου έλεγαν τίποτα αλλά όταν σε μια γκαραζοσυλλογή το label έγραφε Dionysous το αποτέλεσμα ήταν συνήθως guarantee. Εδώ οι γερμανοί (αν θυμάμαι καλά) Legendary Golden Vampires πιάνουν τα σπαραξικάρδιο ξενοδοχείο και το γεμίζουν γράσο. Το συγκεκριμένο compilation είχε και τους αγαπημένους έλληνες Last Drive μέσα με την «Κοιλάδα του Θανάτου τους».

Ladies and gents, αυτά ήταν μερικά δωμάτια ξενοδοχείων και μοτέλς με τις δικές τους ιστορίες. Καλό υπόλοιπο και να θυμάστε πάντα πως σε κάθε ενοικιαζόμενο δωμάτιο, έχει γραφτεί μια ιστορία… η δική σας. (Κλισέ ΝΟ3 / τι χρωστάμε για 10 βραδιές;)