 |
| Arcade Fire / Reflektor / 2013 / Merge |
Τι
συμβαίνει ακριβώς με το mainstream
είναι
μια υπόθεση που δεν αφορά ιδιαίτερα το
Lame.
Απ'
την άλλη, τα δρώμενα στο alternative,
στο
indie
και
στο underground,
είναι
θέματα που καθημερινά “σκοτωνόμαστε”
με τον Straw
Dogs. Η
συμφωνία μας όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε
σε τούτο εδώ το ιστολόγιο ήταν: “Αν δεν
έχεις κάτι καλό να πεις, μην πεις τίποτα!”.
Για αυτό το λόγο η αναφορά αυτή θα γίνει
απ' εμένα, επειδή φοβάμαι ότι ο Straw
Dogs δε
θα μπορεί να συγκρατήσει τον εαυτό του!
(με το δίκαιο του δηλαδή)
Η
αναφορά έχει να κάνει με την αναμενόμενη
κυκλοφορία των “Αρκαδικών Φωτιών”,
που όσοι παρακολουθείτε αυτό το ιστολόγιο,
πρέπει να γνωρίζετε ότι ο γράφων
ανυπομονεί ιδιαιτέρως για την μέρα
εκείνη.
Πριν
πάμε όμως στην αναφορά, θέλω να μιλήσω
λιγάκι για δύο κατηγορίες ακροατών που
αναγνωρίζω ότι υπάρχουν εκεί έξω. Για
το “acquired
taste”, τα
έχω ξαναπεί. Πολλές φορές, δίσκους που
εγώ βρήκα απίστευτους - καλά δουλεμένους,
και με τραγικά καλές επιρροές, ανακάλυψα
ότι δεν είχαν θετικό αντίκρισμα από
δεύτερους που τους άκουσαν. Αυτή η
κατηγορία έχει να κάνει με το τι έχει
ακούσει ο καθένας, και πόσο δεκτικός
είσαι σε νέους ήχους.
Η
άλλη κατηγορία που ανακάλυψα πρόσφατα,
και ακόμα εξετάζω, είναι το ακριβώς
αντίθετο. Ακούμε ένα δίσκο, ο οποίος
ουσιαστικά είναι επανάληψη μουσικών
του παρελθόντος και τον θεοποιούμε!
Μερικές φορές αυτή η θεοποίηση, είναι
και βάσιμη. Άλλες όμως, πολλές άλλες,
βρίσκω τον εαυτό μου να κατηγορεί τον
περίγυρό μου που θεοποίησε δίσκους, με
ήχους παρελθοντικούς και τετριμμένους.
Απ'
αυτά που έχουμε ακούσει μέχρι στιγμής
απ' τον νέο δίσκο των Arcade
Fire, θεωρώ
ότι η κυκλοφορία αυτή εμπίπτει και
στις δύο προαναφερόμενες κατηγορίες.
Αυτή η αναφορά γίνεται ως προειδοποίηση
προς εσάς Lame
readers.
Η
μπάντα με το όνομα Arcade
Fire έχει
σίγουρα δυο τεράστιους δίσκους στην
πλάτη της και ένα μέτριο. Τα πρώτα δυο
albums
που
κυκλοφόρησε το καναδικό-αμερικάνικο
collective
τους
απογείωσε ως μια απ' τις καλύτερες
μπάντες των zeroes.
Και
τότε ξεκίνησαν τα ευτράπελα.
Μετά
το Neon
Bible οι
Arcade,
προχώρησαν
σε ένα μικρο “change
of direction”, στο
οποίο ο κόσμος δεν αντέδρασε ιδιαιτέρως
αφού πρόκειται για τους Arcade
Fire, και
δεν ήταν ούτως ή άλλως κακός δίσκος.
Απλά δεν ήταν ούτε Funeral
ούτε
Neon
Bible. Φέτος
απ' την άλλη, αυτό που γίνεται με τους
Arcade,
είναι
πρωτάκουστο, ακόμα και για μια τεράστια
μπάντα στο βεληνεκές τους. Αυτό όλο το
απίστευτο προμοτάρισμα απ' τους πάντες
(μόνο σε fashion
magazine εξ'
όσον γνωρίζω δεν έχουν εμφανιστεί) μας
κάνει να αναρωτιόμαστε: Τι συμβαίνει
ακριβώς με το alternative;
Πρέπει
πάντα να είναι κάποιος ο πρωτοπόρος;
Πρέπει πάντα να έχει κάποιος το όνομα
ως η μπάντα της συγκεκριμένης γενιάς;
Είναι κι αυτό, άλλο ένα hype
το
οποίο θα μας ταλαιπωρήσει τα επόμενα
χρόνια, όπως το “Radiohead”,
μέχρι
να αηδιάσουμε και να ξεχάσουμε ότι
κάποτε υπήρξαν η μπάντα που υπήρξαν;
Το
πρώτο single
που
κυκλοφόρησε η μπάντα ήταν ένα dream-team
collective
από
παραγωγούς, backing
vocalists και
σκηνοθέτες των οποίων τα ονόματα έχουν
τόση μεγάλη βαρύτητα που το άκουσμα
τους σε κάνει να ξεχνάς την ουσία. Η
ουσία είναι, κυρίες και κύριοι αναγνώστες,
ότι οι “Αρκαδικές Φωτιές” είναι τόσο
μεγάλη μπάντα που οποιοδήποτε προμοτάρισμα
δέχονται απ' το πλέον mainstream
scene
είναι
άξια του ονόματος τους. Απ' την άλλη, το
προμοτάρισμα και το κάθε προμοτάρισμα
πρέπει να γίνεται όμορφα. Πρέπει να
είναι βάσει του τι υπήρξε η μπάντα αυτή
με τις κυκλοφορίες της, στην πρώτη
δεκαετία της χιλιετίας. Αυτό το αφιέρωμα,
ειδικά στο Saturday
Night Live, με
όλο το Χολιγουντιανό ενσταντανέ ήταν
τουλάχιστο γελοίο, για να το θέσω κάπως
ωμά.
Σίγουρα
όλα αυτά γίνονται για την φήμη και τα
λεφτά, και σίγουρα αυτό δεν είναι
καινούργια ιστορία. Όλοι μας το έχουμε
δει πολλές φορές, τόσες πολλές κατ'
ακρίβεια που πλέον δεν μπορούμε να το
αντιληφθούμε όταν γίνεται.
Ο
δίσκος αυτός, που θα κυκλοφορήσει στις
28 Οκτωβρίου, βρήκε όλη την εναλλακτική
σκηνή να μιλά για εκείνους. Το ερώτημα
είναι, ακούσατε κυρίες και κύριοι
ακροατές τους πρώτους δύο δίσκους των
Φωτιών; Αν ναι, παρακαλούμε κρίνετε τον
δίσκο ανάλογα, με εκείνο στο νου.
Σχετικά
με το γεγονός ότι ο γράφων θα ακούσει
τον δίσκο και το πιο πιθανόν θα το
επιλέξει και σαν ένα απ' τους αγαπημένους
του στο τέλος του έτους, έχει να κάνει
μ' αυτό που έλεγα πριν περί “acquired
taste”. Αυτό
είναι μια άλλη υπόθεση, κι όταν έρθει η
ώρα που θα βγει ο δίσκος και τον ακούσουμε
εκτενώς θα σας πω και το τι μου άρεσε σ'
εκείνον. Για το παρών όμως, έχουμε σχεδόν
δύο εβδομάδες μπροστά μας γιαυτό προτείνω
να ψαχτείτε! Ακούστε Funeral,
ακούστε
Neon
Bible.
Άντε
ακούστε και Suburbs.
Απλά,
είναι κρίμα να χάσετε το παρελθόν αυτής
της μεγάλης μπάντας, που θα υποσκιαστεί
απ' την νέα τους κατεύθυνση και ανεπτυγμένο
ήχο.
Αυτά,
Regards,
SickWorm
