Great Expectations

Τελικά δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι κάθε τρεις και λίγο όλο και κάποιος αποφασίζει να προσαρμόσει το μυθιστόρημα του Dickens για την δική του εποχή. Ουσιαστικά, όση ιστορία και να διαβάσουμε, όσα και να ξέρουμε, την ξεροκεφαλιά μας θα την κληρονομούμε από γενιά σε γενιά. Δε μαθαίνουμε ποτέ! Και αφού δεν μαθαίνουμε ποτέ, συνεχίζουμε και κάνουμε ξανά και ξανά επαναλήψεις των ιδίων λαθών. Που θέλω να καταλήξω και ποιος ο λόγος χρήσης του τίτλου “Great Expectations”; Ε φυσικά που αλλού, παρά το πιο επίκαιρο των ημερών μας και την κυκλοφορία του Reflektor των Arcade Fire.

Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για τον δίσκο, δεν πρόκειται να πω αν είναι καλός ή κακός, ούτε θα σας πω αν θυμίζει τελικά New Order, Talking Heads ή οτιδήποτε άλλο ακούσαμε ως σύγκριση απ' τα media τους τελευταίους μήνες. Αυτό όμως που με προβλημάτισε έχει σχέση με το τι διαδραματίστηκε τους μήνες πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ.

Για δύο μήνες μας βομβάρδιζαν με σποτάκια, trailers, videos, teasers, φωτογραφίσεις, Saturday Night Lives... Σε κάποια φάση πραγματικά μου 'ρθε να ξανακλείσω το account μου στο Facebook, να νοικιάσω μια αποθήκη, να ρίξω όλα τα μπογαλάκια μου μέσα και να πετάξω κάπου μακριά χωρίς ίχνος πολιτισμού, με μόνη συντροφιά ένα στερεοφωνικό και ένα πικάπ. Τόσο πολύ promotion για ποιο λόγο άλλωστε; Ούτε για την Miley δεν είχε γίνει τόση φασαρία, και το κορίτσι κάθεται γυμνό πάνω σε μια μπάλα! Έλεος δηλαδή! Και δεν με έφταναν όλα αυτά, είχα και απ' την άλλη τον αγαπητό μου συνάδελφο να συζητούμε μαζί για τον δίσκο, εγώ να φωνάζω τα υπέρ κι αυτός τα κατά! Το αποτέλεσμα; Στο πρώτο άκουσμα απλά έμεινα με μια παλιό γκριμάτσα και ένα ερωτηματικό πάνω στη φάτσα μου! Πως μπορώ να απολαύσω στο τέλος της ημέρας κάτι, και να έχω μια αντικειμενική άποψη;

Κατάλαβα κάποια πράματα. Πάλι θα αρχίσω να φιλοσοφώ οπότε αν θα φύγετε απ' το ιστολόγιο, κάντε το τώρα! Το λοιπόν, οι Arcade Fire, είναι μια μπάντα. Αυτή η μπάντα αποτελείται από μουσικούς. Αυτοί οι μουσικοί έχουν μια ιδέα για ποια κατεύθυνση θέλουν να ακολουθήσουν με τον κάθε τους δίσκο. Και ναι, αυτοί έχουν το λέγειν, ακόμα κάτω απ' την καναδική Merge Records ηχογραφούν. Απλά για να μην πει και κανείς ότι είναι οι εταιρείες και τα γνωστά! Όπως έλεγα, περί κατεύθυνσης... αυτή τη φορά αποφάσισαν και ακολούθησαν αυτούς τους δρόμους. Σ' αρέσει; Καλώς! Αγόρασε, άκου, χόρεψε, ξέρω γω τι κάνει ο καθείς με κάθε νέα κυκλοφορία. Δεν σ' αρέσει; Πάλι καλώς, there's plenty of fish in the sea, σταμάτα να ασχολείσαι με τους άλλους μισούς που τους άρεσε και άστους να χαρούν τη νιότη τους! Εννοώ, παλιμπαιδισμός ξανά και ξανά! Η μουσική έπρεπε να μας ενώνει κι εμείς τσακωνόμαστε γιατί μια μπάντα έβγαλε ένα δίσκο που δεν... Και φτάνουμε στο δεύτερο μου realization.

Δεν είναι το Neon Bible; Δεν είναι το Funeral; Άλλο και τούτο, ποιος μας έδωσε άλλωστε το δικαίωμα να κρίνουμε μια μπάντα με το τι έχουν κυκλοφορήσει στο παρελθόν; Κι εγώ το έκανα, ουκ ολίγες φορές, ουδείς αναμάρτητος! Απλά όποτε το αντιλαμβάνομαι σηκώνω τα χέρια ψηλά. “Έχω ψηλές προσδοκίες για αυτό τον δίσκο γιατί ο προηγούμενος τους, μου άλλαξε τη ζωή”. Ε φιλαράκι, άκου τον “life changing” δίσκο σου κι άσε τους Arcade και τους κάθε Arcade να βγάζουν ότι θέλουν. Μεγάλες προσδοκίες και πράσσειν άλογα! Αυτό από πλευράς ποιητικής αδείας.

Τώρα για τα προμοταρίσματα: (Δεύτερη ευκαιρία, αν θα φύγετε, φύγετε τώρα!) Το promo, από οποιοvδήποτε δηλαδή, είτε απ' τον γράφοντα, τον StrawDogs, το Pitchfork, το local περίπτερό μου ή τον αρχιμανδρίτη Καρπασίας, πρέπει να γίνεται με λιγάκι σεβασμό προς τους οπαδούς. Δεν βράζουμε όλοι μες στο ίδιο καζάνι οπότε δεν μπορούμε όλοι να τυγχάνουμε ίδιας αντιμετώπισης!

Οι αντιδραστικοί οπαδοί των Arcade θα πουν, εεε τι είν' αυτό, γίνανε κι αυτοί pop ή κάτι παρόμοιο και bye-bye. Όχι μόνο δε θα ακούσουν το δίσκο, θα δίνουνε ρεσιτάλ σε κάθε συγκέντρωση της παιδικής χαράς που ονομάζουν παρέα προσπαθώντας να θυμηθούν τον παλιό τους έρωτα ονόματι Arcade Fire και το γεγονός ότι τώρα άλλαξε. Και αν πουν “να του δώσουμε ευκαιρία” και τον ακούσουν δεν θα τους αρέσει. Γιατί αυτή την “ευκαιρία” του την δίνουν κάτω απ' τα φώτα μιας αναγεννημένης μπάντας η οποία πλέον δεν τους ενδιαφέρει. Ξενέρωσαν. Φάγανε χυλόπιτα. Game Over!

Τώρα οι υπόλοιποι, που λογικά δεν ξέρανε ποιοι υπήρξαν οι Arcade παίζει να αγαπήσουν κιόλας το δίσκο. Για αυτούς δε μπορώ να πω κάτι, άλλωστε, το προμοτάρισμα τους κέρδισε και θα ακούσουν τον δίσκο. Είναι κριμα όμως που δε θα μάθουν ποτέ ποιοι υπήρξαν οι Arcade γιατί ακόμα κι αποφασίσουν να ασχοληθούν με την pre-hype δουλεία τους, ίσως και να μην γουστάρουν. Σαν να λέμε μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Στο τέλος τι έχουμε; Μια σχετικά μια χαρά δουλεία, ένα καλό δίσκο δηλαδή. Μια μπάντα που προσπαθεί απλά να κάνει κάτι post-Neon Bible. Γιατί χωρίς αστεία ακόμα και οι Radiohead, που κάποιος αποφάσισε να τους συγκρίνει μαζί τους σαν πειραματιστές κι αυτοί του είδους, έκαναν μια δεκαετία να βγάλουν κάτι που να έχει το critical acclaim του ΟK Computer. Και φυσικά, μια εναλλακτική κοινότητα διχασμένη πάλι στα δύο. Μουσική είναι παίδες, χαλαρώστε!

Αλλά δε φταίει κανείς, εμείς φταίμε που υπέρ-ασχολούμαστε! Αντικειμενικότητα μηδέν, hype 1000 και Facebook wars για μουσική! Κοντολογίς, πρωτοκοσμικά προβλήματα! Ουφ!