Lame Listeners: Week 42, Year 2013

Είχα μια διαφωνία με μια φίλη για το πότε ξεκινά όντως η εβδομάδα. Της είπα, για μένα ήταν πάντα η Κυριακή, αλλά το International Standards Organizations λέει άλλα! Όπως και να έχει, γιατί “actions speak louder than words”, ξεκινάω τη βδομάδα μου κυριακάτικα, με τα εβδομαδιαία Lame Listeners. Καλή σας βδομάδα. Και... για ακούστε κάνα δισκάκι!

Miles Davis – Kind Of Blue / 1959 / Columbia

http://grooveshark.com/#!/album/Kind+Of+Blue/114319

Κάθε φορά που ακούω αυτόν τον δίσκο βρίσκω κάτι νέο. Κάθε ευτυχισμένη φορά που τον ακούω, γελάνε και τα μουστάκια μου. Είναι τόσο σημαντικός αυτός ο δίσκος σε προσωπικό επίπεδο, που μια από τις πιο πρόσφατες φορές που η βελόνα “γλίστρησε” στο δίσκο είπα: “Θέλω να με θάψουν με το αντίτυπο μου του Kind Of Blue, και το “So What” να ακουστεί σαν επικήδειος μου.” Έτσι κι αλλιώς, όποτε φυσά ο Davis, προσκυνάμε. Όταν ο Coltrane παίζει το τενόρο-σαξόφωνο του, οι άλλες αισθήσεις μηδενίζονται και όταν ο Evans κτυπά με ακρίβεια τα πλήκτρα του ξεχνάμε ότι θα ξημερώσει το αύριο. Τι να πει κανείς για τον καλύτερο Jazz δίσκο της μουσικής ιστορίας! Το μόνο κακό που βρίσκω σ' αυτή την θεϊκή σύνθεση είναι το γεγονός ότι τελειώνει πολύ γρήγορα. Δεν πειράζει, φτου ξανά απ' αρχής!

Yeah Yeah Yeahs – Mosquito / 2013 / Dress Up, Interscope

http://grooveshark.com/#!/album/Mosquito/8737358

Με την τραγουδίστρια τους, Karen O, έχουμε μια ξεχωριστή σχέση. Δεν πρόκειται να μπω σε λεπτομέρειες, απλά θα πω ότι είναι η δικιά μου Lydia Lunch, κι όποιος κατάλαβε! Τους ακολουθούμε χρόνια. Ό,τι και να βγάλουν, φτάνει σε κάποια φάση στο στερεοφωνικό μας, και αρχίζουν οι πόρτες να χτυπούν για να χαμηλώσουμε το volume. Ένα απ' τα καλύτερα σχήματα που στήθηκαν στην πιο πρόσφατη ιστορία της νεοϋορκέζικης σκηνής! Μπορεί ο τελευταίος τους δίσκος να μην είναι η καλύτερη τους δουλειά, αλλά σίγουρα θα ακουστεί φορές και φορές, μέχρι να αρχίσει να κολλά η βελόνα σε συγκεκριμένα κομμάτια και το volume να κατέβει σε πιο φυσιολογικά επίπεδα!

Bored Nothing – Bored Nothing / 2013 / Spunk

http://www.youtube.com/watch?v=-d3v1AsBKxA

Όταν γράφεις σε ένα ιστολόγιο με ένα τύπο που γουστάρει τα αυστραλέζικα, σε κάποια φάση σε κάνει να αναρωτιέσαι: Τι έκανα τόσα χρόνια; Σαφώς δεν είναι μόνο ο Nick Cave, οπότε τι άλλο υπάρχει!; Έστω, τα μανιφέστο για το νησί των καγκουρό τα αφήνω στον συνάδελφό μου. Αυστραλέζοι οι Bored Nothing, και ο ντεμπούτο δίσκος τους με έκανε να θυμηθώ τον Elliot Smith που μιλώ πιο κάτω! Το άκουσα δυο-τρεις φορές πριν τον αρχειοθετήσω στο φάκελο Dream-Pop/Shoegaze/ Lo-fi. Οτιδήποτε καταλήγει σ' αυτό το φάκελο είναι άκρως ιερό! Φωνητικά, προφανώς, a la Elliott Smith και κιθάρες με ερεθίσματα απ' το πρόσφατο παρελθόν. Ειδικά τα “I Wish You Were Dead” και “Get Out Of Here” είναι κομμάτια που οποιοσδήποτε γουστάρει είτε “gaze” είτε Elliot, πρέπει να ακούσει!

LAKE – The World Is Real/2013/ K-Records

http://shop.krecs.com/collections/all/products/the-world-is-real-klp246

Για να μην ξεχνιόμαστε! Η αγαπημένη lo-fi δισκογραφική της Washington κυκλοφόρησε φέτος αυτό τον πολύ όμορφο “poppy” δίσκο των LAKE. Στο κάτω-κάτω, τι πάει να πει pop; Μπορεί ο Thicke και η Miley να “τσιμπάνε” τα χρηματικά έπαθλα και τα airplays, αλλά οι LAKE είναι πιο μεγάλοι απ' το κάθε hype! Αυτό είναι το pop των ημερών μας κυρίες και κύριοι αναγνώστες! Ψυχεδέλεια απ' τα 60s, αλλά λουστραρισμένη. Ατονικότητα απ' τον καιρό εκείνο που η dream-pop και οι Mazzy Star ήταν ακόμα underground. Paisley Underground στο μεγαλείο της! Ξεκάθαρα Youth Lagoon, Real Estate και Beach House ηχοχρώματα, και σίγουρα... κάποιος πρέπει να δανείστηκε το μεταλλόφωνο του κυρίου David Byrne απ' τα τέλη των 70s. Δε βαριέσαι, ότι αντιλαμβάνεται ο καθένας!

Elliot Smith – Either/Or / 1997/Kill Rock Stars

http://grooveshark.com/#!/album/Either+Or/3929618

Για εκείνα τα βράδια, που η ζωή σε βρίσκει με ένα βλέμμα καρφωμένο στο κενό. Όταν η μπουκάλα απ' το ουίσκι κατεβαίνει σιγά-σιγά σε ένα ποτήρι που ο πάγος δεν προλαβαίνει να λιώσει. Οι κάφτρες του τσιγάρου καίνε στα ταλαιπωρημένα χέρια και το ξημέρωμα δεν φαντάζει εφικτό. Ακόμα κι αν ψάξω βαθιά μες τα εσώψυχα μου, δε θα βρω λέξεις που περιγράφουν το συναίσθημα που προκαλεί ο Elliot. Κάπου είχα διαβάσει πρόσφατα ένα σχόλιο που έλεγε: “O Elliot Smith είναι η αρχή και το τέλος της Folk.” Δεν ξέρω αν μπορώ να συμφωνήσω απόλυτα, αλλά σίγουρα, όταν μιλάμε για την πιο πρόσφατη μορφή της folk, εκεί είμαστε. Τραγούδαγε για καταθλιπτικούς, μεθυσμένους και για τις ταλαίπωρες ψυχές εκεί έξω. Ήταν κι εκείνος μια όμορφη, μα ταλαιπωρημένη ψυχή άλλωστε. Ας είναι καλά τα παιδιά του Good Will Hunting που τον διάλεξαν για μουσικό υπόβαθρο της ταινίας τους, και τον έκαναν γνωστό παγκοσμίως!