Η
αλήθεια είναι ότι αυτή την εβδομάδα
ήμουν ιδιαίτερα “κυκλοθυμικός” στα
ακούσματά μου. Αν κάποιος τσεκάρει τα
Listens
μου
στο Last.fm
θα
πάθει σοκ με τη διαφορετικότητα των
ακουσμάτων μου. Από Johannes
Sebastian Bach μέχρι
Deep
House,
ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να ετοιμάσω
και το εβδομαδιαίο μας θεματικό οπότε
άκουγα κι άλλα στο ψάξιμο για επιλογές.
Εξάλλου, όπως είπε κι ο χαρακτήρας του
μεγάλου Terri
Hooley
στη
βιογραφική ταινία Good
Vibrations
που
απολαύσαμε με τον (και την) Straw
Dogs αυτή
τη βδομάδα στα Lame
Headquarters:
“Κάθε
καλή συλλογή πρέπει να περιέχει μια
κατάλληλη επιλογή για οποιαδήποτε
στιγμή”.
Έστω,
απ' όλα εκείνα που άκουσα, να πέντε που
κέρδισαν την προσοχή μου:
Albums
:
DARKSIDE
/ Psychic / 2013 /
Matador
(Other
People)
Μερικές
φορές ο χρόνος σε βρίσκει σε περίεργες
μουσικές φάσεις με κολλημένα πιστεύω
και αντιδραστικό σνομπισμό! O
Nicolas Jaar που
συνεργάζεται εδώ με τον Dave
Hurrington στους
DARKSIDE
είχε
κυκλοφορήσει το σόλο ντεμπούτο του
“Space
Is Only Noise” το
2011. Εκείνη τη χρονιά είχα ακούσει τον
δίσκο του αφού διάβασα το μανιφέστο που
είχε γράψει ο αρθρογράφος του Pitchfork,
αλλά
όπως αντιλαμβάνομαι τώρα βρισκόμουνα
σε αυτή την περίεργη φάση που αναφέρομαι.
Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήμουνα ιδιαίτερα
μεγάλος οπαδός ούτε του Hauntology
ούτε
του υπερβολικού sampling.
Όπως
και να έχει, δύο χρόνια μετά, με πιο
“ανοιχτό” μυαλό άκουσα τον νέο δίσκο
του Jaar,
ως
DARKSIDE
πλέον,
και
βρήκα
τον εαυτό μου κολλημένο στο repeat.
Μια πολύ ώριμη δουλειά με υποτονικά
downtempo
beats και
σκοτεινή
ambiance.
Ένας
slow-burn
ηλεκτρονικός
δίσκος,
με τα περίεργα
φωνητικά
του Jaar
και
τις πιο “κλασσικές” μουσικές
ενορχηστρώσεις του Hurrington.
Η διαφορετικότητα
των δύο κάνει πανέμορφα blend
πάντως και ο δίσκος φαίνεται ήδη να
είναι ξεκάθαρη επιλογή στις λίστες
πολλών για το τέλος του έτους.
Συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος.
Austra
– Olympia / 2013 / Paper Bag
Πιο
“σκοτεινό” pop
όπως
μας είχαν συνηθίσει διάφορες synth
μπάντες
από την πολύ παρεξηγημένη δεκαετία του
80. Καναδοί οι Austra,
και
κυκλοφορούν εδώ τον δεύτερο τους δίσκο
ο οποίος ακούγεται να έχει διάφορες
επιρροές από διάφορα σημεία του κόσμου,
από τα αγγλικιστικά Pop
μέχρι
τα πιο ανατολίτικα/oriental
στοιχεία
όπως μας είχαν συνηθίσει οι παλαιότεροι
Faithless
και
Thievery
Corporation. Για
αυτούς που έχουν κάνει τη Florence
είδωλο,
θα βρουν κάμποσα κοινά στοιχεία στο
δισκάκι αυτό. Έτσι μια ευχάριστη
δισκογραφική δουλειά, για πιο pop
ακούσματα.
Phosphorescent
/ Muchacho / 2013 / Dead Oceans
Έναν
πραγματικά πολύ συμπαθή δίσκο έχουν
κυκλοφορήσει τη φετινή χρονιά οι
Phosphorescent.
Ξεκινά
με μια σύνθεση a
la Fleet
Foxes παρόλο
που είμαι σίγουρος ότι οι πιο φανατικοί
των Foxes
θα
διαφωνήσουν. Ο δίσκος κινείται σε σχετικά
γνωστά μονοπάτια νέας Folk-Rock, συνοδεία των όμορφων φωνητικών και
θεσπέσιων ουρλιαχτών του Matthew
Houck.
Ο δίσκος είναι ιδιαίτερα ευχάριστος
στο άκουσμα, με κομμάτια που μπορεί αν
τα ακούγαμε μόνα τους να μας φαίνονταν
απλά σαν “άλλο ένα κομμάτι” της μουσικής
των ημερών μας. Αυτό δηλαδή εκτός τριών
με τεσσάρων εξαιρέσεων, που αν θέλετε
τη γνώμη μου, στις μέρες μας αυτό
ισοδυναμεί με δισκάρα. Κλείνοντας, στο
δίσκο, δύο κομμάτια πριν το τέλος, μπαίνει
το “Quodititian
Beasts”. Το
κομμάτι μπορεί να είναι ένα απ' τα
καλύτερα φετινά, και το άκουσμα του
συγκεκριμένου κομματιού αξίζει τη
μέγιστη σημασία όλων μας. Με συνθέσεις
σαν κι αυτές ο δίσκος των Phosphorescent
αξίζει
όσα περισσότερα μπορείτε να του δώσετε!
Novak
/ Novak / 1999 / Kitty Kitty Corporation
Ο
δίσκος αυτός κλείνει με το Rapunzel
(το
οποίο παραθέτω),
μια
εξαίσια trip-hoppy
ροκιά
που την είχαμε πραγματικά “λιώσει”
όταν την πρωτακούσαμε με την παρεά μου
στο Bradford
επί
πανεπιστημιακών μου ετών. Το είχα θυμηθεί
λίγους μήνες πριν και το μοιράστηκα με
ένα φίλο, ο οποίος, μου το υπενθύμισε τη
βδομάδα που πέρασε. Όταν το ξανάκουσα,
αμέσως επικοινώνησα με τον Straw
Dogs, o
οποίος
βέβαια confirmαρε
τη μεγαλειότητα του Rapunzel.
Τότε,
είπα κι εγώ, “δεν είναι καιρός λοιπόν
να ακούσω αυτόν το δίσκο που περιέχει
αυτό το διαμάντι”! Και εδώ είμαστε! Ένας
δίσκος
γεμάτο
post-rock,
90s
εξπεριμενταλισμό,
shoegazy
κιθάρες
και όσο για τα φωνητικά της δεσποινίδας
Adele
Williams (καμία
σύνδεση με την Adele
των
ημερών μας)... θυμίζουν Stereolab,
Electrelane, και
άλλα μεγάλα ονόματα, που όσοι αγαπάτε
θα ήταν καλά να ψάξετε τον συγκεκριμένο
δίσκο απ' τα τέλη της θεωρητικά “δεκαετίας
της grunge”,
αλλά
ουσιαστικά δεκαετίας της shoegaze!
Allen
Toussaint / Songbook / 2013 / Rounder
Όταν
ανοίξω το δικό μου πιάνο μπαρ και φέρω
έναν Piano
Man (ναι
Straw
Dogs, κάνω
reference
στον
Billy
Joel)... Όταν
το κάνω αυτό, όπως έλεγα, θα ήθελα
πραγματικά έναν πιανίστα της δυναμικής
του κυρίου Toussaint
να
παίζει της μπλουζιές του και τα διάφορα
του. Ο κύριος Toussaint
είναι
βεβαιότατα ένας απ΄ τους μεγαλύτερους
blues/jazz/soul/rhythm
& blues/funk (ξέχασα
κάτι;) συνθέτες που πέρασε απ' τον μουσικό
χώρο. Σε μια συναυλία του σε ένα
εστιατόριο/μπαρ. Μπορείς, αν αφιερώσεις
τη μέγιστη προσοχή σου να ακούσεις τα
μαχαιροπίρουνα να αγγίζουν τα πιάτα
των θαμώνων! Ακουστικά blues
με
ένα
πιάνο και μια φωνή. Για όσους άγνωστους
στη δουλειά (όχι δουλεία όπως συνήθως
γράφω) πρόκειται για τον συνθέτη μίας
από τις μεγαλύτερες blues
δουλειές
στο είδος εν ονόματι “Get
Out Of My Life Woman”.
7”
Single:
Thee
Holy Strangers/A:Fiery Road –
B:
Trouble On Trouble/Fractal 136
Σε
μια σύνθεση του τελευταίου δίσκου στα
Lame
Listeners, αυτής
του Allen
Toussaint, ακούμε
μέσα: “I
can't eat / I can' sleep”... Κάτι
τέτοιο ένιωσα κι εγώ όταν άκουσα το
Fiery
Road και
θα ήθελα να προσθέσω και το “drink”
στα
προηγούμενα. Απλά συνέχισα να σβήνω
τσιγάρο πάνω στο τσιγάρο και να βαδίζω
αμήχανα, σκεπτόμενος τι πρέπει να κάνω
με αυτό το τραγούδι που παίζει ήδη στα
repeat.
Όταν
τους ακούω, φαντάζομαι ένα μπαρ στο νότο
των ΗΠΑ με ένα τεράστιο δίχτυ να είναι
στερεωμένο μπροστά απ' την μπάντα, που
βαράει την ροκιά τους, προστατεύοντάς
την έτσι απ' τις μπουκάλες και τα διάφορα
που ρίχνουν οι hillbillies!
Πολλές
americana
επιρροές,
και ξέρω 'γω τι, με slide
guitars, και
γαμώ τα φωνητικά (pardon
my French) και
όλα αυτά απ' την μητέρα πατρίδα! Μάλιστα
κύριες και κύριοι, Έλληνες είναι τα
παιδιά και μιλάμε για ένα απ' τα καλύτερα
σχήματα τα οποία έχουν στηθεί στη χώρα
τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι έτσι
κι αλλιώς μια super
μπάντα
απαρτιζόμενη από μουσικούς που διετέλεσαν
μέλη στα μεγαλύτερα ελληνικά underground
rock
συγκροτήματα
των τελευταίων 20 χρόνων. Θα κυκλοφορήσει
απ' το περιοδικό Fractal
σε
κάποια φάση στο εγγυές μέλλον.
Α,
και ένα tipάκι πριν να κλείσω. Ο εκδότης
του περιοδικού, Παναγιώτης Μπάρλας,
κάνει μια εκπομπή σε online
radio καθημερινώς
5-6 τον οποίο οι Lame
Authors ακολουθούν
φανατικά. Για περισσότερες λεπτομέρειες...
για λινκαριστείτε:
http://www.intersonik.net/fractal-airwwwaves/
