Εισαγωγικό
σημείωμα:
O
μονόχειρας λαντζέρης δεν είχε έμπνευση
διότι δεν κατεβαίνει στο κέντρο της
πόλης πια! Eίναι εσώκλειστος κ γκρινιάζει
για τις κουραδόλιστες της χρονιάς,
αναρωτιέται που πάει αυτός ο κόσμος κ
σκέφτεται πολύ σοβαρά να γίνει σεφ
ιρλανδικής κουζίνας!
I walk alone για το υποφαινόμενο θεματικό λοιπόν...
SickWorm's Top 5
 |
| φώτο: Silvio Augusto Rusmigo |
Η
κάποτε άδεια πρωτεύουσα μας, ειδικά
εντός τειχών, άλλαξε την φάτσα της τους
τελευταίους μήνες. Εγώ, σαν κάποιον που
έχει περάσει την εφηβεία του - μέχρι
τώρα, συχνάζοντας σε όλους εκείνους
τους λιγοστούς τόπους που διάλεξαν να
μείνουν στο περιθώριο μακριά απ' τις
“Μακαρίου και τις Γρίβα Διγενή” το
αντικρίζω όλο αυτό με προβληματισμό.
Οι επιλογές μου, είναι περισσότερο “πως
νιώθω” για την παλαιά Λευκωσία και όχι
επιλογές που μιλάνε αποκλειστικά για
downtowns.
Έτσι
κι αλλιώς άλλο το downtown
της
Αθήνας, άλλο του Λονδίνου και άλλο της
Λευκωσίας. Πριν συνεχίσουμε στις επιλογές
μου. Επειδή διάλεξα τα κομμάτια μου
βάσει αυτών που ήθελα να πω, τα περισσότερα
με σήκωσαν απ' την γραφειακή μου καρέκλα
για να τα απολαύσω όπως τους αξίζουν.
Γιαυτό το λόγο, τώρα που γράφω, διάλεξα
να ακούσω κάτι που θα με “προσγειώσει”,
και δε θα μπορούσε να ήταν κάτι άλλο απ'
τα νυχτερινά του Frederic
Chopin. Αν
λοιπόν διακρίνετε κάποιου είδους
“ρομαντισμό”, συγχωρέστε με. Δεν είμαι
εγώ, ο Φρειδερίκος φταίει!
Track
1:
Tom
Waits/Downtown/Heartattack And Vine/1980/Asylum
Ο
πάλαι πότε περιθωριακός Thomas
Alan Waits έγραψε
τον ύμνο για τα “κάτω” των πόλεων. Οι
μουσικές του Waits, ήταν πάντα επηρεασμένες απ' τους μικρούς, τους
περιθωριακούς, τους beat
ποιητές
και γενικά οτιδήποτε θέλουμε να ονομάζουμε
cult.
Ξεκινά
με ένα organ
a
la
Ray
Manzarek που
πραγματικά εξιτάρει και πεθαμένους.
Τελευταία του κυκλοφορία από Asylum
και
δείχνει να έχει σχεδόν φτάσει στον ήχο
που θα ακούσουμε αργότερα στο Rain
Dogs και
στο Frank's
Wild Years που
θα τον κάνουν γνωστό ανά το παγκόσμιο
ως ο Kurt
Weill της
Αμερικής!
Track
2:
The
Specials/Ghost Town/CDS Ghost Town/1981/2
Tone
Κάποτε,
ήμασταν εγώ κι η παρέα μου, οι χίπηδες,
οι punks
κι
όποιος έβαζε τον εαυτό του μες τους
“περιθωριακούς”. Μετά, σιγά σιγά, μια
οικονομική κρίση διέλυσε το κράτος λόγω
των λαθών των γονιών μας που δεν μπόρεσαν
να διατηρήσουν τα “σωστότερα” των
δικών τους γονέών. Περίπου τότε και λίγο
πιο πριν, η Μακαρίου άρχισε να καταρρέει.
Όσοι δεν έκαναν το οικονομικό τους
κουμάντο έκλεισαν και όσοι απλά βρέθηκαν
στην μέση όλου αυτού, καταράστηκαν την
ώρα και την στιγμή που άνοιξαν μαγαζί.
Τελικά έκλεισαν κι οι τελευταίοι. Μετά,
ξαφνικά, η σχεδόν “νεκρή” παράλληλος
της Λήδρας γέμισε με γιαουρτάδικα και
καφές τα οποία διαγωνίζονταν το ένα με
το γειτονικό του, με μειώσεις τιμών,
διαλύοντας έτσι εντελώς την αγορά. Οι
παλαιότεροι απ' εμάς που ήμασταν σε
μαγαζιά πριν το “Great
Bubble Of Onasagorou Coffee Shops” του
2012-13, αναγκαστήκαμε να υποστούμε το
πλήγμα χαμηλώνοντας τιμές και κόστα.
Για να επιζήσουμε! Όχι λόγω κρίσης, απλά
γιατί εκείνοι διέλυσαν το παζάρι. Αν με
ρωτάτε εμένα, προτιμώ να παρομοιάζω την
παλιά Λευκωσία με το Ghost
Town των
Specials.
Όπως
την έμαθα δηλαδή.
Track
3:
LCD
Soundsystem/Yr City's A Sucker/LCD Soundsystem/2005/ DFA Records
Η
μπάντα της γενιάς μας δεν είναι οι Arctic
Monkeys. Η
μπάντα της γενιάς μας δεν είναι οι Kings
Of Leon ούτε
οι Franz
Ferdinand και
σίγουρα δεν είναι οι Nirvana.
Παιδιά,
δεν είμαστε των 90s!
Ας
σοβαρευτούμε λιγάκι λέω εγώ και ας
αντικρίσουμε τα πράματα με το όνομα
τους. Συνεχίζοντας όμως με το γνωστό
μοτίβο
“Η μπάντα της γενιάς μας” ... Όπως
δείχνουν τα πράματα, δεν θα είναι ούτε
οι Arcade
Fire. Απ'
την άλλη όμως, η μπάντα της γενιάς μας
είναι οι LCD
Soundsystem! Για
όλα αυτά φυσικά φταίνε άλλοι, οι Radiohead
συγκεκριμένα,
που
δέσανε το ηλεκτρονικό με τη rock.
Τελόσπαντων,
οι LCD
Soundsystem, και
γενικά ο ιδρυτής τους James
Murphy αντιπροσωπεύουν
τον ήχο μας. Και αν κάποιος έχει αντίρρηση
σ' αυτό ας μου τα πει από κοντά στο επόμενο
Φάρμα Projekt
και
Afro
Banana Republic, που
όλοι μας χορεύαμε με τα διάφορα dance
tunes. Όχι
ροκ επαναλαμβάνω, dance.
Δεν
είμαστε άλλωστε ροκ γενιά, είμαστε η
γενιά του Internet,
της
τηλεόρασης, του Facebook
και
του YouTube.
Και
αυτό είναι το μόνο που μας ενώνει,
περιθωριακούς και μη. Η μουσική είναι
το μόνο που μας ενώνει και αυτό είναι
το μόνο ευχάριστο.
Track
4:
Radiohead/I
Might Be Wrong/Amnesiac/2001/Parlophone
Αυτοί
που “έκαναν την ζημία” όπως έλεγα και
πριν. Μέσα απ' τον Amnesiac
ή
το Kid
B όπως
το ονομάζουν οι βετεράνοι οπαδοί τον
“ραδιοκέφαλων”. Με τον post
Ok-Computer εξπεριμενταλισμό
του, χρόνια πριν καταστρέψουν εντελώς
την σύνδεση με ροκ νοοτροπία και
κουλτούρα, με την κυκλοφορία του King
Of Limbs. Το
τραγούδι το άκουγα πάντα όταν έφευγα
απ' το δισκάδικο που εργαζόμουν και
ήθελα να ακούσω καλή μουσική. Όπως το
είπε και o
χαρακτήρας
του Jack
Black
στο High
Fidelity: “That's
the fun thing about workin' in a record store - you get to play
crappy pap you don't even wanna listen to.”
Το
συναίσθημα που μου προκαλούσε το τραγούδι
ήταν ότι όλοι περπατούσαν γρήγορα για
να πάνε στις busy
ζωές
τους ενώ εγώ απλά βάδιζα μεταξύ τους. Η
κατάρα του περιθωρίου! Χρόνια μετά απ'
αυτό το γεγονός, μες το σπίτι μου, που
θέλω να ονομάζω την παλιά πόλη, νιώθω
άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Φυσικά απ'
την άλλη “I
might be wrong.”
Track
5:
MGMT
/Time To Pretend/Oracular Spectacular/2008/Columbia
Time
to Pretend ε;
Παλαιότερα, οι καινούργιοι “κάτοικοι”
της παλαιάς μας πρωτεύουσας, μας κρίνανε
για τις μουσικές μας επιλογές και τους
χώρους που συχνάζουμε. Και τώρα απλά
θέλουν να φωνάζουν την
δικιά μας Λευκωσία
ως το σπίτι τους! Είναι όντως λιγάκι
περίεργο αυτό, δεν νομίζετε;! Η αλήθεια
είναι ότι το 'χω ξαναδεί αυτό το hype.
Το alternative
να γίνεται ένα με το mainstream.
Όπως
το άλλο με τους hipsters!
Τα
έλεγε και ο Kerouac
με
το “hipsterism”
και
το “bourgeois
“decadence” μες
το Vanity
Of Duluoz. Γιατί
οι hipsters
στο
κάτω κάτω της γραφής δεν ήταν “αμόρφωτοι”
με hairstyles,
trendy ρούχα
και συνδρομή στο Pitchfork
Media. Οι
hipsters
ήταν
διανοούμενοι, με πιστεύω και κλίση προς
την bebop
jazz. Μην
προσβάλλετε τα ιερά αυτά τέρατα της
λογοτεχνίας και μουσικής σκηνής των
40s
με
την ρετρομανία σας! Trend
φυσικά
είναι και τα δύο και θα περάσουν, όπως
περάσαν και οι άλλες ρετρό-θύμησες του
τύπου Εmo
κοκ.
Πολύ κουλτουριάρης και σνομπ γίνομαι
όμως γι αυτό ακούστε εσείς το κομματάκι
των MGMT
ενώ
“εγώ πάω, να καπνίσω την πίπα μου και
να διαβάσω Baudelaire.”
