Lame Listeners Week 45, Year 2013

Η ματαιοδοξία άλλης μια Κυριακής, ξημέρωσε ακόμα ένα πρωινό χωρίς ουσία. Μια Κυριακή που έσυρε στάχτες από πακέτα τσιγάρων και μια αίσθηση βαρεμάρας. Το βιβλίο που έφτασε στα χέρια μου έμεινε ανοιχτό μεν αλλά οι σελίδες δεν έλεγαν να γυρίσουν. Το μόνο που μου κράταγε ουσιαστική συντροφιά ήταν οι νότες και οι στίχοι που ακούγονταν απ' το στερεοφωνικό μου. Στο τέλος παραδόθηκα, άραξα σε μια γωνιά κι άφησα να με πάρουν όπου ήθελαν.

Bruce Springsteen / Nebraska (Columbia, 1982)

http://grooveshark.com/#!/album/Nebraska/179718

Σε ένα ταξίδι απ' την μια άκρη της Αμερικής στην άλλη με το ράδιο να βγάζει περίεργους θορύβους. Το αφεντικό σε μελαγχολικές διαθέσεις, η κιθάρα του ξεκούραστη και “μπλέ” και η φωνή του με ένα ελάχιστο reverb πολύ πριν ανακαλύψουν όλοι το εφέ και μας πρήξουν στις επαναλήψεις. Μέχρι να φτάσεις στην Nebraska τα δάκρυα στα μάτια έχουν στεγνώσει, η εξιλέωση έφτασε και η ψυχή οδύρεται σε όμορφους παραδείσους που δεν έμοιαζαν υπαρκτοί. Λίγο μου μείνε να ξανανέβω στο κάρο απλά για να μπορώ να τον ξανακούσω.

Jesus And The Mary Chains – Darklands (Blanco y Negro, 1987)

http://grooveshark.com/#!/album/Darklands/1116927

Οι Σκωτσέζοι gazers δεν χρειάζονται παραπάνω από δύο ακούσματα για να καταλάβεις τι έχουν να προσφέρουν. Το έχω ξαναπεί και θα το λέω πάντα, πρόκειται για μεγάλη μπάντα η οποία ταξίδεψε ήχους απ' τις αμερικανικές ηπείρους, τις μίξαρε με ήχους απ' την δικιά της ήπειρο, έβαλε μια παραγωγή χωρίς έλεος και ανάστησε μοναχή της ένα ολόκληρο είδος. Μέσα απ' τα ερεβιακά 80s και σε συνέχεια στην υπερτιμημένη για λάθος λόγους δεκαετία του 90, με δίσκους χωρίς ψεγάδια, αφοσιωμένοι πάντοτε στον σκοπό τους και την αγάπη τους για μουσική. Η σκοτεινή τους γη ακούγεται όσο φρέσκια όσο το 1987 που κυκλοφόρησε. Μάλλον γιατί κάποιοι τρίτοι έδωσαν την κατάλληλη σημασία, και τους τίμησαν με την επανάληψη τους στις δικές τους μουσικές.

Frank Sinatra – In The Wee Small Hours (Capitol, 1955)

http://grooveshark.com/#!/album/In+The+Wee+Small+Hours/2362461

Αν κάποιος Θωμάς αποφασίζει να κάνει δεκάδα με αγαπημένους δίσκους του συμπεριλάβει ένα δίσκο από κάποιον Φράνκ κάτι θα ξέρει. Όταν ο Sinatra ανοίγει το στόμα του, τα κοριτσάκια ουρλιάζουν, χρόνια πριν ο Elvis ανέβει σε εξέδρα και αλλάξει τα δεδομένα. Με συνθέσεις γνωστών τραγουδοποιών, ο Sinatra κλαίει, λιώνει δίπλα από μια μπουκάλα Jack Daniel's και σβήνει μοναχός του τα φθινοπωρινά βράδια, ώσπου να αποφασίσει ότι στο τέλος, ακόμα κι αν η καλή του έχει φύγει, δεν την είχε ποτέ ανάγκη.

Sparklehorse – It's A Wonderful Life (Capitol/EMI, 2001)

http://grooveshark.com/#!/album/It+s+A+Wonderful+Life/2489636

Οι βρομισμένες lo-fi παραγωγές του μακαρίτη Mark Linkous κρατάνε συντροφιά στα βράδια των γνωστών χαρακτήρων που ανέφερα πιο πάνω. Το ουίσκι άρχισε να γίνεται νερό, ο πάγος ανύπαρκτος πλέον, και το φως του ήλιου αρχίζει σιγά-σιγά να μπαίνει απ' τις χαραμάδες των παραθύρων. Ο όμορφος ήχος του αγγαλλιάζει τις ψυχές των καταραμένων ποιητών, των αλκοολικών και των σπασμένων καρδιών. Και γιατί κάποιοι ήρωες ξέρουν να διαλέγουν σε ποιους δίσκους θα εμφανιστούν σαν γκεστ, όταν περιμένεις αρκετά μια πόρτα σκύλου ανοίγει θορυβώδη αλλά με δέος σαν το σούρουπο το ίδιο.

Crystal Stilts - Nature Noir (Sacred Bones, 2013)

http://www.sacredbonesrecords.com/releases/sbr105/

Κι εκεί που νομίζαμε ότι όλα έχουν πια δείξει την αληθινή τους φάτσα, όταν οι μουσικοί που ανεβάζαμε σε βήματα και εξέδρες για να μας εξιστορήσουν τους δικούς τους μύθους άρχισαν να φεύγουν, έρχεται ένα σχήμα απ' την Νέα Υόρκη του παλιού καλού καιρού με ήχους και παραγωγές του ερεθισμένου σήμερα για να ξημερώσει το 2013 με post-punk και σκοτεινή φύση. Και αν οι Crystal Stilts του τώρα δεν καταφέρουν να φτάσουν στο στερεοφωνικό σας φέτος, θα με θυμηθείτε στο τέλος του έτους όταν οι μουσικοί γραφιάδες θα αφήνουν με ευλάβεια τα μελάνια τους πανώ σε χαρτιά και ιστολόγια με κριτικές για το τρίτο διαμάντι των Μπρουκληνέζων. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε.