Η εβδομάδα που πέρασε μας βρήκε με φορτωμένο
πρόγραμμα, με ήρωες να περνούν απ' την
μια ζωή στην επόμενη και με πολλούς σόλο
Lou και Velvet
Underground δίσκους. Αυτή θα είναι και η
πρώτη εβδομάδα χωρίς Lame
Listeners. Ο λόγος; Απλά δεν ένιωθα έτοιμος
να εξιστορήσω κάθε τι και πώς με βρήκε
ο δίσκος του Lou.
Μέρος
Τρίτον λοιπόν. Αφιερωμένο στον Lou
και όσους είχαν τις δικιές τους
ιστορίες να πουν για τον κύριο που άλλαξε
τη μουσική. Ο γράφων δε θα μπει σε
λεπτομέρειες για το θέμα, απλά θα αναφέρει
για μια αγαπημένη σύνθεση από Velvet
Underground, το “Pale Blue Eyes”. To
κομμάτι είχε γραφτεί για την πρώτη
γκόμενα του Lou αλλά ασχέτως
με τον τίτλο και το συνεχή κάλεσμα των
μπλε ματιών της, το κορίτσι είχε καστανά
μάτια!
Πολλοί
αγαπούν τη μουσική, άλλοι με θυμό και
στεναχώρια, άλλοι με ξυράφια κρυμμένα
πίσω απ' τους αγαπημένους τους στίχους
και άλλοι απλά και μόνο γιατί “έτσι
γουστάρω δικέ μου.” Ένας απ' αυτούς τους
πολύ γνωστούς μας χαρακτήρες ήταν και
ο μακαρίτης Elliot Smith. Ο
αγαπητός, μελαγχολικός, πανέμορφος
συνθέτης, είχε τόση αγάπη προς το
πεντάγραμμο που αποφάσισε να εγκαταστήσει
karaoke στην οικία του για
να τραγουδάει με την παρέα του τα
αγαπημένα τους.
Σε
παρόμοια μονοπάτια, κινήθηκε και ο
γνωστότερος φαλακρούλης της μουσικής
βιομηχανίας, ο κύριος Richard
Melville Hall, γνωστός μόνο ως Moby
που κυριολεκτικά έκτισε μια υπόγεια
disco στο σπίτι του για να
παίζουν τα δικά τους και να χορεύουν με
το κάθε τι τους ερχόταν!
Σε
άλλα πιο περίεργα, ήταν ο κύριος Ozzy
Osbourne, που ο μύθος λέει ότι δάγκωνε
νυχτερίδες σε συναυλίες. Γι αυτό πήρα
μια απόφαση να μην ψαχτώ, γιατί φοβάμαι
ότι ο μύθος θα βγει αληθινός και προτιμώ
να το έχω στο νου μου σαν ακόμα ένα
παραμύθι. Απ' την άλλη, είναι αλήθεια
ότι μεγαλώνοντας στο Birmingham,
και για να αποδείξει ότι είναι αλάνι,
εισέβαλε σε μια οικεία για να κλέψει το
κάτι τις του. Δυστυχώς, μες την σούρα
του και τα ναρκωτικά της εποχής, ο
αγαπητός Ozzy παρόλο το ότι
προέβλεψε να φορέσει γάντια δεν φόρεσε
γάντια κατάλληλα για τον σκοπό. Ως γνωστό
είναι καλύτερα να είναι καλυμμένα τα
δάχτυλα για τέτοιου είδους δουλειές...
Φυσικά,
και δεν το πιστεύω ότι έπρεπε να φτάσουμε
στο τρίτο μέρος για να το θυμηθούμε,
όλοι οι μύθοι ξεκινάνε με τον ένα, τον
μέγιστο Robert Johnson που
στάθηκε σε ένα σταυροδρόμι τα μεσάνυχτα,
με την κιθάρα στο χέρι, και ένας
μαυροφορεμένος κύριος, ή όπως το λέει
ο μύθος ο διάβολος ο ίδιος, κούρδισε την
κιθάρα του Johnson. Η συνέχεια
της ιστορίας λέει ότι αντάλλαξε την
ψυχή του με ένα και μόνο σκοπό, να γίνει
τεράστιος μουσικός blues. Μετά
απ' εκείνο και τις επόμενες τρεις-τέσσερις
δεκαετίες θα ακούσουμε διάφορα τέτοια
περίεργα για αιρέσεις και σατανάδες
και η Χριστιανική εκκλησία θα στήσει
διάφορα πανηγύρια αφορίζοντας καλλιτέχνες
που θεωρούσε προσβλητικούς ή ακόμα
και... σατανισμένους!
Τέλος,
πάντα με τον αγαπημένο μου Tom
Waits, του οποίου η πρόσφατη συναυλία
στο Bridge School Benefit του Neil
Young ονομάστηκε ως θρίαμβος απ' τα
media! Ο κύριος Waits
αποφάσισε στη συναυλία μέσα απ' τις
γνωστές μυθοπλαστικές του διηγήσεις
να εξηγήσει τι τον έκανε ύστερα από
πέντε χρόνια να ανεβεί ξανά στην εξέδρα.
Η ιστορία του Θωμά έλεγε ότι δανείστηκε
μεγάλο χρηματικό ποσό απ' τον Neil
Young στην δεκαετία του 70,
για να ανοίξει το εστιατόριο του.
Συνέχισε λίγο περιγράφωντας το μενού
του υποτιθέμενου εστιατορίου, το οποίο
προφανώς θα σέρβιρε χέλι, λουκουμάδες
και λέπια ψαριών τηγανισμένα αλλά φυσικά
χωρίς γλουτένη. Το εστιατόριο, που φυσικά
για λόγους ιστορίας δεν θα τα καταφέρει,
άφησε τον Θωμά με ένα τεράστιο χρέος
για να ξεπληρώσει του Neil. Ο
Neil τότε έδωσε τρεις όρους
του Waits: “Φυλακή, να έρθεις
να δουλέψεις στην αυλή μου, ή μπορείς
απλά να κάνεις συναυλία στο Bridge
School.” Εντ δε ρέστ ις χίστορι...
Αυτά
λοιπόν και για τούτη τη βδομάδα! Σας
αφήνω με ένα αγαπημένο Θωμά! Αν δεν κάνω
λάθος αυτό είναι από πιο παλιό Bridge
School Benefit. Στην αρχή του τραγουδιού
λέει πάλι τα δικά του. Γεια σας!
