Κάθε
δισκοθήκη έχει την ιστορία της και κάθε ιστορία έχει ένα soundtrack. Απ’ την άλλη κάθε μουσικός έχει μια προσωπική
ακολουθία από μύθους και κάθε μύθος φτιάχνει μια δισκογραφία γεμάτη ιστορίες,
στίχους και μουσικές που αντέχουν στον χρόνο. Μερικές από αυτές θα τις συράψουμε
σ’ ένα μικρό κείμενο που θέλει να γίνει παιχνίδι, σαν από εκείνα τα
πολυκαιρισμένα που ‘παίζαν οι έφηβοι γύρω από ένα πικάπ και κάμποσα βινύλια
ανεβοκατέβαιναν στο πλατό ακουμπώντας τη βελόνα. Ξεκινάμε σήμερα και ακολουθούν
συνέχειες…
Ο Zimmerman σαν ήταν μικρός ήταν και
υποχόνδριος, έτσι λοιπόν βούταγε μες στη μπανιέρα και κατά τη διάρκεια μιας
ολόκληρης ημέρας μπορούσε να κάνει ίσα με 10 μπάνια τρίβοντας το κορμί του με
μανία. Όταν μεγάλωσε σπουδαίος και τρανός πια διανύοντας τα τέλη της έκτης δεκαετίας
της ζωής του, συνελήφθη απ’ την αστυνομία σαν τον κλέφτη μες στη νύχτα και σαν
σχολιαρόπαιδο επειδή ήθελε να δει λέει που έμενε ο Neil
Young. Απ’ την άλλη ο Keith,
(ένας είναι ο Keith), πριν αρχίσει να πετάει τηλεοράσεις από τα
παράθυρα ξενοδοχείων και να τσακώνεται με το «είδωλό» του Chuck
Berry μέσα σε στούντιο ηχογραφήσεων ξεκίνησε
με μια αρχαία και ξεχαρβαλωμένη κιθάρα να παίζει την malaguena,
σύνθεση του κουβανού Ernesto Lecuona που γράφτηκε κάπου εκεί στο 1928. Ο Keith συνεχίζει να παίζει την malaguena
καμιά φορά στα εγγόνια του και να αγαπάει το έτερον ήμισυ των Glimmer Twins
όσο
κι αν το μισεί. Ο «Θωμάς ο Περιμένεις» κατάπιε ένα ψαλίδι κάποτε και τώρα
κάθεται στην ξεφτισμένη πολυθρόνα του
λύνοντας γρίφους και σπαζοκεφαλιές. Σημειώνει, γράφει, ταλαιπωρεί τους δημοσιογράφους
του uncut που πάνε να του πάρουν συνέντευξη κι
έχει κολλήσει σ’ ένα παιχνίδι από εκείνα που μοιάζουν με τον κύβο του Rubik. Κι αφού οι φωνητικές χορδές είναι στο θέμα, το
οποίο θέμα δεν υπάρχει, θα πρέπει να γνωρίζετε - αν γνωρίζετε τον Phil Ochs
- πως
παραλίγο να χάσει τις φωνητικές του χορδές όταν ένα άγριο θηρίο του επιτέθηκε
σε μια επίσκεψή του στην Αφρική. Και μιας και λέμε για άγρια θηρία ο Mark Almond
κάποτε
μπήκε στα γραφεία του ΝΜΕ κι έσπασε στο ξύλο έναν μουσικοκριτικό μόνο και μόνο
επειδή έγραψε άσχημη κριτική για τον τότε δίσκο του. Για τον Bob τον Marley
μάλλον το ξέρατε ότι υπήρξε σπουδαίος ποδοσφαιριστής πριν τον πάρει μεταγραφή η
κάνναβη αλλά εκείνον που δεν θα μπορούσατε να φανταστείτε ποτέ ποδοσφαιριστή
είναι ο Luciano Pavarotti.
Παράτησε την καριέρα του λόγω συχνών κόκκινων καρτών μιας και διαμαρτυρόταν
φωναχτά στους διαιτητές και στους επόπτες. Σκάουτερ της Σκάλας του Μιλάνου τον
είδαν τον πήραν, τον πάχυναν, τον έκαναν τον μακαρίτη έναν από τους σπουδαιότερους
τενόρους και το ποδόσφαιρο γλίτωσε από έναν ακόμη κακό παίχτη. Όσο αναφορά τώρα
για έναν από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες που υπάρχουν ακόμα σε αυτόν τον
πλανήτη κι ο λόγος για τον Dick Dale, (πιάσε απ’το ράφι το soundtrack του Pulp
Fiction) αν και αριστερόχειρας ποτέ δεν άλλαξε τις
χορδές της κιθάρας για να παίζουν με το καλό του χέρι αλλά έμαθε να τις γρατζουνάει
όπως ήταν. Οι κιθαρίστες θα καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι αυτό.
Αρκετά
όμως για σήμερα. Τα κορίτσια που κάθονται στο μπαρ προσπαθώντας να ξενερώσουν
από το χθεσινό hangover παραγγέλλοντας
άλλο ένα κοκτέιλ κι άλλο ένα τραγούδι είναι οι έφηβες που παίζουν τούτο το παιχνίδι στα High Fidelity Trivial που αποφάσισα να
εγκαινιάσω σε τούτο το ταλαίπωρο
ιστολόγιο. Sickworm σου δίνω πάσα και σε όποιον άλλον εκεί
έξω θέλει να συμμετάσχει.
Συνεχίζεται…
Στο βίδεο από κάτω οι Glimmer Twins τα λένε για ένα απ’ τα κορίτσια των stools...κοίτα αγάπες στο 3.40!!!
