Hi Fidelity Top 5s / Vol 4 / September

September Morn / painted by Paul Emile Chambas

SickWorm's Top 5

Το συγκεκριμένο θεματικό ξεκίνησα να το γράφω όταν “ξεφύτρωσε” η ιδέα στις αρχές Αυγούστου και είχαμε κυκλοφορήσει το θεματικό για την εξοχή. Τελικά, λόγω πιέσεων από τις δισκογραφικές μας εταιρείες και τις χιλιάδες οπαδών μας (αϊντέεεε!), αποφασίσαμε με τον, προφανώς, συγκάτοικο στην τρέλα να το συνεχίσουμε επί εβδομαδιαίας βάσεως. Τώρα στο θέμα μας, γίνανε αρκετά μέχρι να φτάσει η μοιραία αυτή Πέμπτη που κάθομαι στο laptop πέντε το πρωί για να γράψω, με μια μπουκάλα ΚΕΟ στα δεξιά μου και τη δεσποινίδα Sia να τραγουδάει ακόμα το Breathe Me.
Γίνανε διάφορα, και επειδή είναι διαφορετικό να λες κάποια πράγματα πριν να έρθουν, είπα να κάνω μια μικρή εισαγωγή πριν απ' εκείνην που είχα προετοιμασμένη.

Ο Αύγουστος ήταν ωραίος μήνας, χορέψαμε με μουσικές σε χωριά αφού τα φεστιβάλ εκτός πόλης είχαν την τιμητική τους φέτος, και υποθέτω και για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Κάναμε τα τελευταία μας επιτρεπόμενα roadtrips και μπάνια και καθίσαμε λιγάκι για να ξεκουραστούμε πριν να αρχίσει ακόμη ένας χρόνος. Το βρίσκω ιδιαίτερα περίεργο που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, για μένα η αρχή ενός χρόνου δεν είναι ο Γενάρης, ποτέ δεν ήταν, κι ό,τι θέλουν ας λένε τα ημερολόγια. Η αρχή του χρόνου έρχεται μόλις τελειώσει το καλοκαίρι. Ο Σεπτέμβριος είναι ο πρώτος μήνας του χρόνου, αφού είναι ο μήνας που αρχίζουν οι ακαδημαϊκές χρονιές, ο μήνας που δίνει το τέλος όλων των καλοκαιρινών δραστηριοτήτων και μας αναγκάζει να επιστρέψουμε στη ρουτίνα μας. Και μπορεί ακόμα στις παραλίες να την βγάζουμε αλλά σίγουρα το φθινόπωρο είναι μπροστά μας! Έρχεται σύντομα! Για τον σκοπό αυτού του θεματικού, αποφάσισα να κάνω αυτό που κάνω πάντα με τη μουσική και θέλω να το ονομάζω “compliment the weather!”. Κάθε πράμα στον καιρό του οπότε και με την αρχή μιας εποχής (και αγνοώντας το θερμόμετρο που γράφει 35άρια), με τον ίδιο τρόπο που ρίχνουμε τα καλοκαιρινά μας σε μια γωνιά του ντουλαπιού για να κάνουμε χώρο για τα πιο ζεστά μας ρούχα, κάνω την ίδια διαδικασία και με τη δισκοθήκη μου! Αφήνω οπότε τον αγαπημένο δίσκο των The Kinks σε μία γωνία για να κάνω χώρο για folk, jazz και διάφορα indie αγαπημένα. Ξεκινάμε ήσυχα για μια καλή αρχή, και καλό σας χρόνο!

Track 1 : Simon and Garfunel – April Come She Will

(Sounds Of Silence, 1966, Columbia)

Το κομμάτι ονομάζεται April Come She Will επειδή ξεκινά τον Απρίλιο και τελειώνει, surprise-surprise τον Σεπτέμβριο. “Τον Σεπτέμβρη θυμάμαι...” είναι το νόημα του κύριου Simon που με τη φωνή του πάντοτε αγγελικού “partner in crime” του, Art Garfunkel, μας περιγράφει μια ιστορία αγάπης. Σαν ποίημα του Robert Frost, o Simon ξετυλίγει μέσα σε ούτε καν 2 λεπτάκια αυτό το πανέμορφο folk τραγουδάκι από τα μέσα της δεκαετίας του 60. Μια απλή ακουστική κιθαρούλα σε συνδυασμό με strings συνοδεύουν τον κύριο Garfunkel. Οι Simon and Garfunkel μου θύμιζαν πάντα την Αγγλία, την εξοχή της, τους σταθμούς των τραίνων, τη συννεφιά και τη ζωή μου εκεί πάνω. Επίσης, μου θυμίζει την παρέα μου, που ακούσαμε κι ακόμα ακούμε μαζί το Old Friends και φανταστήκαμε πώς είναι να μεγαλώνεις και να αλλάζεις. Πρόσφατα άκουσα ένα στίχο από μια ζωντανή ηχογράφηση των Simon and Garfunkel, στο The Boxer. Ο στίχος, τον οποίο προς μεγάλη μου έκπληξη δεν είχα ξανακούσει για τον απλό λόγο ότι δεν συμπεριλήφθηκε στην ηχογράφηση του album, έλεγε “Changes upon changes, we are more or less the same”. Έτσι κι εγώ, χρόνια μετά, όταν ακούω το αγαπημένο μου duo, όσο κι αν λέω ότι άλλαξα και είμαι καλύτερος απ' ό,τι ήμουνα κάποτε σε διάφορα θέματα, ακόμα όταν ακούω τον Simon να τραγουδά στο Kathy's Song : “To England where my heart lies”, νιώθω ξανά σαν παιδί όταν πάτησα το πόδι μου στο αεροδρόμιο του Manchester, για να ξεκινήσω να πλάθομαι για να γίνω αυτός που είμαι σήμερα, που, τελικά είναι ο ίδιος με τον 19χρονο μου εαυτό! Καλά, με πολύ λιγότερα μαλλιά!

Track 2 : R.E.M. - Nightswimming
(Automatic For The People, 1992, WARNER BROS)
(Στον συγκάτοικο, που φθινοπωριάζει στα Λονδίνα!)

Μου έχει τύχει όντως, μετά από κάνα-δύο ρούμια παραπάνω και σε μεταμεσονύχτιες ώρες να κολυμπώ κάτω απ' το φεγγάρι, και την επόμενη μέρα να ακούω το Nightswimming στην οικειότητα του σπιτιού μου στη Λευκωσία και να σκέφτομαι, σιγοτραγουδώντας μες το hangover μου μαζί με τον Stipe, ότι όντως “έρχεται σύντομα ο Σεπτέμβρης”. Ένα πολύ μελωδικό και όμορφο piano riff του Mike Mills που παίζει συνέχεια χωρίς αλλαγή, ένα string arrangement από τον “Θεό” John Paul Jones και ο Michael Stipe με τα υπέροχα του φωνητικά, τραγουδά για την εφηβεία, για μια παρέα που πάει για νυχτερινό κολύμπι και παράλληλα για το τέλος του καλοκαιριού και την ανάμνηση που κρατιέται! Οι REM είναι όντως μεγάλη οντότητα στη ροκ μουσική. Λέγεται ότι ο ήχος τους πηγάζει στην ηχογράφηση του Mr Tambourine Man των The Byrds. Οι The Byrds όμως, αφού μιλάμε για 60s και Beatlemania, προσπαθούσαν να βγάλουν στον ήχο τους κάτι παρόμοιο με τον ήχο των Beatles. Ο ήχος των δε Beatles οφείλεται στην συμβουλή του τότε όχι τόσο γνωστού Bob Dylan που τους παρότρυνε να δουλέψουν λίγο διαφορετικά τον ήχο τους, και δημιουργήθηκε έτσι η ψυχεδέλεια των Beatles όπως την ξέρουμε τώρα. Και αυτή ήταν η ιστορία για το πώς ο κύριος Zimmerman επηρέασε τη μουσική των 90s. A! Και για να μην ξεχνιόμαστε, το Mr Tambourine Man, είναι σύνθεση του ιδίου! Αλλά ναι, και οι REM. - μεγάλη οντότητα!

Track 3 : Green Day – Wake Me Up When September Ends
(on American Idiot, 2005, Reprise)

Για 3ο track του θεματικού αυτής της εβδομάδας, ήθελα να βάλω κάτι από Tom Waits. Έτσι όπως ήρθαν τα πράματα, γιατί είχα βάλει Waits στο προηγούμενο θεματικό, και έχω την εντύπωση ότι θα τον χρησιμοποιήσω αρκετά σε πολλά μελλοντικά θεματικά, προτίμησα να τον βάλω λιγάκι στην άκρη, και να ψάξω για κάτι άλλο που αρμόζει στον Σεπτέμβριο. Το πρώτο ουσιαστικά πράμα που μου έρχεται στον νου όταν μιλάμε για Σεπτέμβριο, είναι το Portrait in Jazz του Bill Evans, και το Sketches of Spain του Miles Davis αλλά για αυτούς θα μιλήσω μελλοντικά όταν και εάν πείσω τον κύριο Strawdogs να κάνουμε κάνα θεματικό με δίσκους αντί για τραγούδια. Περισσότερη σκέψη και ψάξιμο πάνω στο θέμα με έβγαλαν στο δρόμο του September των Earth, Wind and Fire, και του September Gurls των Big Star που δεν μ' αγγίζουν αρκετά για να μπουν στη λίστα μου, παρόλο που θα ήταν πολύ καλές επιλογές. Έπειτα, είναι το September Song που είναι η πιο προφανής και καλύτερη επιλογή. Όμως, κουράστηκα πάντα να ψάχνουμε τα πιο περίεργα, και τα πιο δύσκολα και δεν είμαι και πολύ υπέρ του να απαρνιόμαστε το παρελθόν μας λες και όντως ξέρουμε για τα πάντα καλύτερα πλέον. Και παρόλο που είπα «δεν θέλω ρε να κάνω θεματικό με τους Green Day μέσα!», υπέκυψα. Και καλά έκανα, επειδή έτσι κι αλλιώς η εφηβεία μου τελείωσε κάπου στα μέσα των 2000s και  όταν κυκλοφορήσαν οι Green Day το American Idiot ήμουνα ακόμα παιδάκι στο σχολείο, και άκουγα τέτοια πράματα συνέχεια. Θυμάμαι που τ' άκουγα σκεπτόμενος, «ναι ρε φίλε, ας φύγει κι αυτός ο Σεπτέμβρης, πολύ τρέξιμο ρε παιδί μου!». Πραγματικά είχε στηθεί τρελό πανηγύρι όταν κυκλοφόρησε το American Idiot. Το θυμάμαι έντονα γιατί είχε πάρει περίπου ένα χρόνο να πιαστεί στην Κύπρο, ενώ σε όλο τον κόσμο γινότανε Ο πανικός για το album! Ίσως μια απ' τις καλύτερες ροκ όπερες που γραφτήκανε, παρόλο που, εντάξει, έχει και τρελό συναγωνισμό από κάτι Jesus Christ Superstar,  Pink Floyd με το The Wall και το Tommy των The Who. Αλλά αφού το θυμήθηκα που το θυμήθηκα τώρα, θα του ρίξω ακόμα κάνα άκουσμα!

Track 4 : Frank Sinatra – September of my Years
(September of my Years,  1965, Reprise)

Frankie did it his way, και τι θα κάναμε κι εμείς χωρίς τον Sinatra. Μια απ' τις καλύτερες φωνές που πέρασε από το μουσικό στερέωμα. Θα επηρεάσει τους πάντες που θα σταθούν μπροστά από μικρόφωνο για τις δεκαετίες που ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν. Μουσικά στο ίδιο φόντο με τις δύο πρώτες επιλογές με string arrangements και ήσυχα πιάνα. Ο Sinatra είναι ίσως απ' αυτή τη συλλογή, τουλάχιστον απ' τις δικές μου επιλογές ο πιο κατάλληλος ήχος για φθινοπωρινά ακούσματα. Η πρώτη μου εμπειρία με Sinatra ήρθε σε πολύ μικρή ηλικία, σχετικά μιλώντας πάντα, ανάλογα με τα ερεθίσματα του καθενός, γιατί εγώ μεγάλωσα στη Λευκωσία κι όχι σε ghetto στο Brooklyn ούτε στις αλάνες της Νέας Ορλεάνης. Οπότε, όταν λέω ότι άκουσα Sinatra σε νεαρή ηλικία δεν εννοώ ούτε δύο, ούτε τριών χρονών, μιλώ για εννιά και δέκα! Τον άκουσα μέσα από το soundtrack του Married... With Children, όπου το δικό του Love And Marriage ξεκίναγε πολύ όμορφα εκείνη τη μουρλή κωμωδία που έκανε peak στα 90s. Έπειτα, με τους φίλους μου πάντα ακούγαμε εκείνο το That's Life, πριν ανακαλύψουμε ότι το ερμήνευσε κι ο νονός της Soul κύριος κύριος (not a typo!) James Brown. Τ' ακούγαμε και σκεφτόμασταν και ονειρευόμασταν όταν θα 'μασταν μεγαλύτεροι, και θα καθόμασταν σε εκείνα τα όμορφα bars που βλέπαμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, ότι μια μέρα θα ήμασταν κι εμείς εκεί και θα έπαιζε Sinatra στα Jukebox. Επειδή ναι, προφανώς νομίζαμε ότι ενώ μεγαλώναμε, ο χρόνος πήγαινε πίσω αντί για μπροστά! Ά ρε Frankie μεγάλε!

Track 5 : Julie London – September In The Rain
(on Calendar Girl, 1956, Liberty)

Για να μην μας πούνε και μισογύνηδες! Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας, αυτός θα είναι ο έκτος Σεπτέμβριος που θα περάσω στην Κύπρο μετά από τον επαναπατρισμό μου από τα μουσικά ερεθίσματα της βρετανικής βιομηχανικής επαρχίας, και κανένα απ' αυτά τα χρόνια δεν είδα σταγόνα βροχής! Καιρικά, ο Σεπτέμβριος στην Κύπρο είναι απλά μια προέκταση του Αυγούστου, αλλά ο δυτικός πολιτισμός που δημιούργησε τις εποχές, έχοντας στο νου τις αλλαγές που πρέπει να επέλθουν, αγνοεί παντελώς αυτό το γεγονός. Μήπως η Μεσόγειος θα έπρεπε να είναι εξαίρεση με διαφορετικές εποχές; Ή να δεχτούμε επιτέλους ότι ζούμε σε τροπικό νησί! Εν πάση περιπτώσει, αυτά είναι συζητήσεις για το άλλο μας blog στο οποίο θα βρείτε επίσης τις συνταγές για gravy από την προηγούμενη εβδομάδα! September in the Rain για κλείσιμο του δικού μου θεματικού. Η Julie London λοιπόν από το 1956, σε μια πανέμορφη ερμηνεία του κομματιού που τραγουδήθηκε από πολλούς, από Sinatra και Beatles μέχρι τη Norah Jones. Το πιάνο στο κομμάτι ακούγεται όντως σαν στάλες βροχής σε μια φθινοπωρινή μέρα, φαντάζομαι μάλλον στη Νέα Υόρκη παρά οπουδήποτε αλλού.  Δεν ξέρω, αλλά για κάποιο λόγο μου θυμίζει έντονα κλασσικές ρομαντικές ταινίες του τύπου You've Got Mail και When Harry Met Sally. Ίσως απλά να είναι η όμορφη φωνή της Julie London που πάντα με ταξιδεύει σε προορισμούς και το γεγονός ότι την Νέα Υόρκη δεν είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω εκτός μέσα απ' αυτές τις ταινίες και τα αμερικάνικα sitcoms των ημερών μας.  Άντε και μακάρι να δούμε τον Σεπτέμβριο με βροχή και στην Κύπρο φέτος.

Αυτά λοιπόν και για τον Σεπτέμβριο. Ελάτε πίσω σε εμάς τη δεύτερη εβδομάδα Σεπτεμβρίου για να σας πούμε λίγα πραγματάκια για ξενοδοχεία και μοτέλς!

Straw dogs top 5

«Σεπτέμβριος... ο μήνας της μουστιάς, των μετακομίσεων, των ερωτευμένων, της μελαγχολίας και των εξετάσεων. Όλοι οι απορριφθέντες μαθητές μακριά από τις χαρές του καλοκαιριού ιδροκόπησαν και παραθέρισαν διαβάζοντας σκυμμένοι πάνω στα γραφεία τους…». Κάπως έτσι ξεκινούσε μια από τις πιο σουρεαλιστικές ελληνικές ταινίες όλων των εποχών του αείμνηστου Θανάση Βέγγου, «Θου-Βου Φαλακρός Πράκτωρ, επιχείρηση Γης Μαδιάμ.

Η αλήθεια είναι ότι στα χρόνια του Λυκείου άνηκα στην κατηγορία των απορριφθέντων και κάθε Σεπτέμβρη έδινα τις καθιερωμένες εξετάσεις ώστε να περάσω στην επόμενη τάξη. Ο SickWorm το έγραψε σωστά. Κάθε καινούργια χρονιά ξεκινάει το Σεπτέμβρη και τελειώνει τον Αύγουστο θα συμπλήρωνα. Όσο για τα  καιρικά φαινόμενα του Σεπτεμβρίου… θυμάμαι έλεγα παλιά σ’ έναν φίλο όταν με ρωτούσε τι καιρό κάνει έξω, «Σεπτεμβρίλα φίλε, Σεπτεμβρίλα» κι ο νοών νοείτω. Δεν θα σας κουράσω με άλλα εξυπνακίστικα εισαγωγικά - μιας κι ο προλαλήσαντας κατάφερε κι έγραψε ένα ολόκληρο σεντόνι με τις θύμησές του - για να σας πουλήσω μούρη μέσα στη δικιά μου πεντάδα με τραγούδια όπου θέμα έχουν τα Σεπτεμβριανά!!!

Robert Wyatt – September the ninth

cd, “Shleep”, 1997, Hannibal

Ευτυχώς που υπάρχουν και κάτι παλιά κείμενα να μας ξελασπώνουν καμιά φορά. Κλopy paste λοιπόν από μια κριτική που δεν ήταν κριτική του γράφοντα για το συγκεκριμένο τραγούδι κι έγραφε: «Είναι αυτή η τετράλεπτη παρανοϊκή εισαγωγή με τα τρομπόνια και τα σαξόφωνα που περιμένει τον ερμηνευτή της να λαλήσει με φωνή αγγέλου σε καροτσάκι αναπηρικό όπου κάθε 9 του Σεπτέμβρη μιλάει για εκείνη. Φυσικά εκείνος είχε προλάβει την πρώτη ενός άλλου μήνα που μας πέρασε να πηδήξει μεθυσμένος από τον τρίτο όροφο και να μείνει παράλυτος για πάντα. Ο Σεπτέμβρης ήταν πάντα η αρχή του χρόνου κι άσε τα φωτάκια των Χριστουγέννων να χαίρονται για τους «κανονικούς» ανθρώπους!». Επεξηγηματικές σημειώσεις: ο Robert Wyatt κάποτε πήδηξε από ένα μπαλκόνι σουρωμένος κάνοντας ένα άλμα που θα τον κάρφωνε για πάντα σε μια αναπηρική καρέκλα. Δεν τον εμπόδισε ποτέ και δεν τον εμποδίζει ακόμα να γράφει τις παρανοϊκές και μη μουσικές ιστορίες του. Περισσότεροι μπορεί να τον θυμάστε απ’ τους Soft Machine κάπου εκεί στα δεύτερα μισά των sixties.

2. Lou Reed / September Song
CD, “September Songs: The Music of Kurt Weill”, 1997 Sony

Λοιπόν εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ έναν συνθέτη όπου πολλά από τα κομμάτια που ακούτε καμιά φορά εκεί έξω τα χει γράψει ο ίδιος κι όχι ο ερμηνευτής τους. Δεν μιλάμε για τον Lou Reed αλλά φυσικά για τον μεγάλο γερμανό θεατρικό συνθέτη Kurt Weill όπου ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με τα έργα του σπουδαίου ποιητή και συγγραφέα Bertolt Brecht. Ο Brecht έγραφε το έργο κι ο Weill έβαζε τη μουσική ένα πράγμα. Ένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια είναι φυσικά το September Song όπου η λίστα των ερμηνευτών που το τραγούδησαν είναι τεράστια. Στα μέσα της δεκαετίας του 80 ο Lou Reed διασκευάζει το September Song για τις ανάγκες ενός tribute album στον Weill επιστρέφοντας και πάλι μια δεκαετία αργότερα για τις ανάγκες ενός δεύτερου όπου θα ξαναπεί το κομμάτι σε μια κατά την άποψή μου καλύτερη version απ’ την πρώτη. Το September Songs: The Music of Kurt Weill ήταν στην ουσία ένα film για τον Kurt Weill και μεγάλα ονόματα όπως οι PJ Harvey, Nick Cave, Elvis Costello, Charlie Haden και άλλοι, περιδιάβαιναν μπροστά από την κάμερα διασκευάζοντας ο καθείς κι από μια σύνθεση του μεγάλου γερμανού συνθέτη. Ένα πανέμορφο tribute album που μπορεί να γίνει εφαλτήριο για εκείνους που δεν γνωρίζουν το έργο του Kurt Weill.

3. Shelley Fabares / See you in September
LP, “The Things we did last Summer”, 1962 Colpix

Ένα καλοκαιρινό album με το απόλυτο όμως τραγούδι μέσα του για τους καλοκαιρινούς έρωτες που χάνονται το Σεπτέμβρη. Οι στίχοι τα λένε όλα: «Here we are (bye, baby, goodbye)  / Saying goodbye at the station (bye, baby, goodbye) / Summer vacation (bye, baby bye, baby) / Is taking you away (bye, baby, goodbye) / Have a good time but remember / There is danger in the summer moon above / Will I see you in September Or lose you to a summer love». Η ηθοποιός Shelley Fabares, συμπρωταγωνίστρια παρακαλώ του Elvis Presley σε δυο τρεις ταινίες αν θυμάμαι καλά, είχε από κείνες τις φωνές που αν δεν ήθελε να συνεχίσει την καριέρα της στη μικρή ή μεγάλη οθόνη και την έπιανε στα χέρια του ο Phil Spector θα την έκανε μια από τις μούσες του. Αυτό το υποθετικό σενάριο φυσικά δεν λέει τίποτα μιας και το 1962 ήταν η χρονιά της. Η Shelley πρόλαβε κι ανέβηκε στο no 1 των charts με το Johnny Angel, κυκλοφόρησε δυο δίσκους την συγκεκριμένη χρονιά, το Shelley! και το The Things we did last Summer απ’ όπου και το See you in September και κατόπιν περιπλανήθηκε σ’ ένα σωρό αμερικανικές σειρές προς τέρψιν και χαζολογήματος των νοικοκυραίων της χώρας του θείου Sam.

4. The Green Pajamas / The first rains of September
LP, “Book of Hours”, 1986 Green Monkey

Ο Jeff Kelly είναι οι Green Pajamas και οι Green Pajamas γράφουν δίσκους από το 1984 μέχρι σήμερα. Οι Green Pajamas θα μπορούσαν να είναι σημείο αναφοράς για πολλά συγκροτήματα αλλά οι Green Pajamas δεν είναι διότι σ’ αυτόν τον άδικο μουσικό κόσμο όπου οι μανατζαραίοι πουλάνε κουτόχορτο και τα πλήθη το τρώνε τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλουμε. Οι Green Pajamas ξεκίνησαν από το Seattle και ο Jeff Kelly, (οι Green Pajamas δηλαδή), έγραφε εκατοντάδες τραγούδια από τα 11 του ηχογραφώντας τα σε κασέτες. Οι Green Pajamas είχαν όλα εκείνα τα συστατικά για να γίνουν μια μεγάλη και τρανή μπάντα αλλά οι Green Pajamas δεν έγιναν ποτέ. Οι Green Pajamas από το 1984 ως σήμερα έχουν κυκλοφορήσει μερικούς από τους καλύτερους νέο ψυχεδελικούς ποπ δίσκους στην σύγχρονη ιστορία της μουσικής αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για κάποιους αλλά όχι σε μερικούς από μας που ακούμε και ακολουθούμε χρόνια τους Green Pajamas. Οι Green Pajamas είναι μια από τις πιο αγαπημένες μας μπάντες όλων των εποχών. Οι Green Pajamas, δόξα και τιμή στους Green Pajamas. Βάζω να ακούσω Green Pajamas. Green Pajamas και οι πρώτες βροχές του Σεπτέμβρη. Τίποτα δεν σας είπα για τους Green Pajamas.

5. Dead Moon / Black September
Single, “Black September”, 1989 Tombstone

Τον Fred Cole πρέπει να τον πιάσεις από το 1966. Κι όταν λέμε Fred Cole εννοούμε μια ολόκληρη ιστορία μουσικής που ξεκινά από την ψυχεδέλεια των 60s και φτάνει μέχρι σήμερα στα πιο βρώμικα garage των zeroes. Νέο ψυχεδελίζουσες garage μπάντες που φυτρώνουν κάθε τρεις και λίγο κι εξαφανίζονται μέχρι να πεις garage πίνουν ουίσκι στ’ όνομά του. Οι A Place to Bury Strangers κυκλοφόρησαν φέτος ένα δωδεκάιντσο φόρο τιμής στους Dead Moon με διασκευές σε 7 τραγούδια τους (Strange Moon). Αξιοπρεπέστατο αποτέλεσμα αλλά τι να την κάνεις την καλογυαλισμένη βρωμιά όταν η Dead Moon είναι ο ορισμός αυτής; Μεγάλο κεφάλαιο και βαριέμαι να κάθομαι να γράφω τώρα γι’ αυτούς και όλα τα συγκροτήματα που έχει φτιάξει κατά καιρούς ο Cole. Δυο φορές τους είδα Live στη ζωή μου σε υποψιασμένη υπόγα των Εξαρχείων κι ακόμα ξεϊδρώνω.

Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, μαύρος κι ο Σεπτέμβρης.

Ραντεβού την άλλη εβδομάδα σε δωμάτια ξενοδοχείων...