we are moving

Ladies and Germs, έπειτα από συζητήσεις και βρισίδια αποφασίσαμε να μετακομίσουμε το ιστολόγιο μας στο wordpress. Θα μας βρείτε στο http://somethingsarejustlame.wordpress.com/

High Fidelity Top 5's Vol. 7 / Birds

SickWorm's Top 5

The Floating Feather by Melchior d'Hondecoeter

Ένα σαξόφωνο που τιτίβιζε μανιασμένο, σε ρυθμούς bebob jazz. Ένας ποιητής που δεν κατάφερε ποτέ να κοιμηθεί στις Πλάτρες. Ένα μαύρο πλάσμα, που δαιμόνιζε τον κύριο Έντγκαρ, κι ένα που τραγούδαγε στην μέση της νύχτας. Ένα άλλο που, άραζε πάνω στα σύρματα της αρχής ηλεκτρισμού. Ο τίτλος ενός απ' τα μεγαλύτερα έργα, της πρόσφατης αμερικάνικης λογοτεχνίας. Ένα κουρδιστό ωόν, που ζάλιζε τους χαρακτήρες του Murakami. O στραμμένος φακός ενός τρελαμένου σκηνοθέτη, εν ονόματι Άλφρεντ Χίτσκοκ. Ένας βιολιστής, και η μυστηριώδης παραγωγή αυγών. Ένας μύθος που καταρρίπτει την θεωρία της ανθρώπινης γέννησης. Ένα τέρας που έτρωγε τα εντόσθια του Προμηθέα. Ο λόγος που κάποιος Ζίμμερμαν, σε καθήκοντα ραδιοφωνικού παραγωγού, αναγκάστηκε να μοιράσει την εκπομπή του στα δύο! Αυτά κι άλλα πολλά! Σκηνοθέτες, μουσικοί, γραφιάδες... άπαντες ασχολήθηκαν με τα πολύ αγαπημένα ιπτάμενα πλάσματα. Οι λεκτικές μεταφορές ατέλειωτες. Το ένα πουλί να αντιπροσωπεύει την ειρήνη και το άλλο την θλίψη. Η πεντάδα βγαίνει στο πι και φι με κλασσικές επιλογές, οπότε είπα να πάω με πιο προσωπικά και αγαπημένα.

Hi Fidelity Top 5s Vol 6: Downtown

Εισαγωγικό σημείωμα:

O μονόχειρας λαντζέρης δεν είχε έμπνευση διότι δεν κατεβαίνει στο κέντρο της πόλης πια! Eίναι εσώκλειστος κ γκρινιάζει για τις κουραδόλιστες της χρονιάς, αναρωτιέται που πάει αυτός ο κόσμος κ σκέφτεται πολύ σοβαρά να γίνει σεφ ιρλανδικής κουζίνας!

I walk alone για το υποφαινόμενο θεματικό λοιπόν...

SickWorm's Top 5

φώτο: Silvio Augusto Rusmigo

Η κάποτε άδεια πρωτεύουσα μας, ειδικά εντός τειχών, άλλαξε την φάτσα της τους τελευταίους μήνες. Εγώ, σαν κάποιον που έχει περάσει την εφηβεία του - μέχρι τώρα, συχνάζοντας σε όλους εκείνους τους λιγοστούς τόπους που διάλεξαν να μείνουν στο περιθώριο μακριά απ' τις “Μακαρίου και τις Γρίβα Διγενή” το αντικρίζω όλο αυτό με προβληματισμό. Οι επιλογές μου, είναι περισσότερο “πως νιώθω” για την παλαιά Λευκωσία και όχι επιλογές που μιλάνε αποκλειστικά για downtowns. Έτσι κι αλλιώς άλλο το downtown της Αθήνας, άλλο του Λονδίνου και άλλο της Λευκωσίας. Πριν συνεχίσουμε στις επιλογές μου. Επειδή διάλεξα τα κομμάτια μου βάσει αυτών που ήθελα να πω, τα περισσότερα με σήκωσαν απ' την γραφειακή μου καρέκλα για να τα απολαύσω όπως τους αξίζουν. Γιαυτό το λόγο, τώρα που γράφω, διάλεξα να ακούσω κάτι που θα με “προσγειώσει”, και δε θα μπορούσε να ήταν κάτι άλλο απ' τα νυχτερινά του Frederic Chopin. Αν λοιπόν διακρίνετε κάποιου είδους “ρομαντισμό”, συγχωρέστε με. Δεν είμαι εγώ, ο Φρειδερίκος φταίει!

Σκέφτομαι και Γράφω!

Λες να είναι κάτι με το νερό που πίνουμε; Ή την υπερβολική χρήση της τεχνολογίας; Δεν ξέρω αλλά κάτι διαφορετικό έχουμε εμείς σε σύγκριση με τις προηγούμενες γενιές. Καλά, εννοώ σίγουρα εκτός το γεγονός ότι είμαστε όντως πιο έξυπνοι, πιο χαρισματικοί και πιο όμορφοι. Αυτό είναι απλά φυσικό. It's evolution baby! Αλλά σχεδόν σοβαρολογώ, τι συμβαίνει ακριβώς με την πάρτι μας;

Πρώτα απ' όλα, μεγαλώνοντας ξεκίνησαν όλοι με ένα πολυβόλο να ρίχνουν βολές πάνω στο είδος που φωνάζουμε, ή φωνάζαμε, ή φώναζαν τελοσπάντων ROCK με διάφορα είδη, ήχους, συνεργασίες και ξέρω 'γω τi άλλο που όσοι απ' τους μεγάλους παραμένουν εν ζωή είπαν ας αράξουμε σε ένα καναπέ and let the kids play, και οι άλλοι που θα πω ήταν τυχεροί (αν μου επιτρέψετε δηλαδή) και μπήκαν πρόωρα στον τάφο βρίσκουν τα κοκαλάκια τους να τρίζουν από τα θαύματα της γενιάς του Jan Wenner. Τι ήταν όλο αυτό από πάνω; Mια ολόκληρη παράγραφος δίχως τελεία; Εύγε SickWorm, και εις ανώτερα.

Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω, ή αν θέλω ουσιαστικά να καταλήξω κάπου. Απλά σκέφτομαι και γράφω όπως μας έλεγαν στο δημοτικό. Απλά μοιράζομαι κάποιες σκέψεις, κι όποιον πάρει το ποτάμι. Απλά τελικά νομίζω, ότι αλλάξαν τόσο πολύ την Rock μουσική που εκτός αν ασχολείσαι με το είδος Rock με τον underground τρόπο (βλέπε Αυστραλία, όπως μας έμαθε καλά ο μάστορας ο Straw Dogs. Αλήθεια, που στο διάολο, με το παρντόν δηλαδή, είναι αυτό το παιδί;)... τι έλεγα, α ναι! Εκτός λοιπόν, αν ασχολείσαι με το είδος Rock υπογείως, οτιδήποτε άλλο που θέλουμε να ονομάζουμε rock έχει φάει τόση πολλή επεξεργασία που από πέτρα έχει γίνει... αυτό που γίνεται η πέτρα όταν επεξεργαστεί! Mουσικογραφίας είμαι παίδες, όχι γεωλόγος!

Και προς μεγάλη σας τύχη θυμήθηκα που ήθελα να καταλήξω. Αυτό που αντιλήφθηκα, κι ελπίζω να ισχύει γενικότερα, otherwise απλά σπαταλώ τον χρόνο μου, είναι ότι στο σήμερα γουστάρουμε μουσικές που εμπίπτουν στο είδος ροκ όπως το ξέραμε, μόνο όταν: 1. είναι πολύ κάλοι, 2. είναι φτιαγμένοι από βετεράνους γεωλόγους ή 3. είναι όντως τόσο καλοί. Και γιατί τούτο στις μέρες μας είναι τόσο δα λιγουλάκι ΔΥΣΚΟΛΟ, απλά ακούμε διάφορα άλλα τα οποία δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι κι απλά τα ακούμε. Και για να έρθω εκεί που ήθελα να καταλήξω, για ακούστε τον καινούργιο του Mark Mulcahy. Ένας πολύ όμορφος, απλός και περιποιημένος δίσκος που αν εξετάσω λίγο παραπάνω παίζει να αναθεωρήσω λίστες μέχρι το τέλος του έτους.

Αυταααααά, Regards,

SickWorm

Lame Listeners Week 45, Year 2013

Η ματαιοδοξία άλλης μια Κυριακής, ξημέρωσε ακόμα ένα πρωινό χωρίς ουσία. Μια Κυριακή που έσυρε στάχτες από πακέτα τσιγάρων και μια αίσθηση βαρεμάρας. Το βιβλίο που έφτασε στα χέρια μου έμεινε ανοιχτό μεν αλλά οι σελίδες δεν έλεγαν να γυρίσουν. Το μόνο που μου κράταγε ουσιαστική συντροφιά ήταν οι νότες και οι στίχοι που ακούγονταν απ' το στερεοφωνικό μου. Στο τέλος παραδόθηκα, άραξα σε μια γωνιά κι άφησα να με πάρουν όπου ήθελαν.

Bruce Springsteen / Nebraska (Columbia, 1982)

http://grooveshark.com/#!/album/Nebraska/179718

Σε ένα ταξίδι απ' την μια άκρη της Αμερικής στην άλλη με το ράδιο να βγάζει περίεργους θορύβους. Το αφεντικό σε μελαγχολικές διαθέσεις, η κιθάρα του ξεκούραστη και “μπλέ” και η φωνή του με ένα ελάχιστο reverb πολύ πριν ανακαλύψουν όλοι το εφέ και μας πρήξουν στις επαναλήψεις. Μέχρι να φτάσεις στην Nebraska τα δάκρυα στα μάτια έχουν στεγνώσει, η εξιλέωση έφτασε και η ψυχή οδύρεται σε όμορφους παραδείσους που δεν έμοιαζαν υπαρκτοί. Λίγο μου μείνε να ξανανέβω στο κάρο απλά για να μπορώ να τον ξανακούσω.

Jesus And The Mary Chains – Darklands (Blanco y Negro, 1987)

http://grooveshark.com/#!/album/Darklands/1116927

Οι Σκωτσέζοι gazers δεν χρειάζονται παραπάνω από δύο ακούσματα για να καταλάβεις τι έχουν να προσφέρουν. Το έχω ξαναπεί και θα το λέω πάντα, πρόκειται για μεγάλη μπάντα η οποία ταξίδεψε ήχους απ' τις αμερικανικές ηπείρους, τις μίξαρε με ήχους απ' την δικιά της ήπειρο, έβαλε μια παραγωγή χωρίς έλεος και ανάστησε μοναχή της ένα ολόκληρο είδος. Μέσα απ' τα ερεβιακά 80s και σε συνέχεια στην υπερτιμημένη για λάθος λόγους δεκαετία του 90, με δίσκους χωρίς ψεγάδια, αφοσιωμένοι πάντοτε στον σκοπό τους και την αγάπη τους για μουσική. Η σκοτεινή τους γη ακούγεται όσο φρέσκια όσο το 1987 που κυκλοφόρησε. Μάλλον γιατί κάποιοι τρίτοι έδωσαν την κατάλληλη σημασία, και τους τίμησαν με την επανάληψη τους στις δικές τους μουσικές.

Frank Sinatra – In The Wee Small Hours (Capitol, 1955)

http://grooveshark.com/#!/album/In+The+Wee+Small+Hours/2362461

Αν κάποιος Θωμάς αποφασίζει να κάνει δεκάδα με αγαπημένους δίσκους του συμπεριλάβει ένα δίσκο από κάποιον Φράνκ κάτι θα ξέρει. Όταν ο Sinatra ανοίγει το στόμα του, τα κοριτσάκια ουρλιάζουν, χρόνια πριν ο Elvis ανέβει σε εξέδρα και αλλάξει τα δεδομένα. Με συνθέσεις γνωστών τραγουδοποιών, ο Sinatra κλαίει, λιώνει δίπλα από μια μπουκάλα Jack Daniel's και σβήνει μοναχός του τα φθινοπωρινά βράδια, ώσπου να αποφασίσει ότι στο τέλος, ακόμα κι αν η καλή του έχει φύγει, δεν την είχε ποτέ ανάγκη.

Sparklehorse – It's A Wonderful Life (Capitol/EMI, 2001)

http://grooveshark.com/#!/album/It+s+A+Wonderful+Life/2489636

Οι βρομισμένες lo-fi παραγωγές του μακαρίτη Mark Linkous κρατάνε συντροφιά στα βράδια των γνωστών χαρακτήρων που ανέφερα πιο πάνω. Το ουίσκι άρχισε να γίνεται νερό, ο πάγος ανύπαρκτος πλέον, και το φως του ήλιου αρχίζει σιγά-σιγά να μπαίνει απ' τις χαραμάδες των παραθύρων. Ο όμορφος ήχος του αγγαλλιάζει τις ψυχές των καταραμένων ποιητών, των αλκοολικών και των σπασμένων καρδιών. Και γιατί κάποιοι ήρωες ξέρουν να διαλέγουν σε ποιους δίσκους θα εμφανιστούν σαν γκεστ, όταν περιμένεις αρκετά μια πόρτα σκύλου ανοίγει θορυβώδη αλλά με δέος σαν το σούρουπο το ίδιο.

Crystal Stilts - Nature Noir (Sacred Bones, 2013)

http://www.sacredbonesrecords.com/releases/sbr105/

Κι εκεί που νομίζαμε ότι όλα έχουν πια δείξει την αληθινή τους φάτσα, όταν οι μουσικοί που ανεβάζαμε σε βήματα και εξέδρες για να μας εξιστορήσουν τους δικούς τους μύθους άρχισαν να φεύγουν, έρχεται ένα σχήμα απ' την Νέα Υόρκη του παλιού καλού καιρού με ήχους και παραγωγές του ερεθισμένου σήμερα για να ξημερώσει το 2013 με post-punk και σκοτεινή φύση. Και αν οι Crystal Stilts του τώρα δεν καταφέρουν να φτάσουν στο στερεοφωνικό σας φέτος, θα με θυμηθείτε στο τέλος του έτους όταν οι μουσικοί γραφιάδες θα αφήνουν με ευλάβεια τα μελάνια τους πανώ σε χαρτιά και ιστολόγια με κριτικές για το τρίτο διαμάντι των Μπρουκληνέζων. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε.

High Fidelity Trivial για Hangovers Part III

Η εβδομάδα που πέρασε μας βρήκε με φορτωμένο πρόγραμμα, με ήρωες να περνούν απ' την μια ζωή στην επόμενη και με πολλούς σόλο Lou και Velvet Underground δίσκους. Αυτή θα είναι και η πρώτη εβδομάδα χωρίς Lame Listeners. Ο λόγος; Απλά δεν ένιωθα έτοιμος να εξιστορήσω κάθε τι και πώς με βρήκε ο δίσκος του Lou.

Μέρος Τρίτον λοιπόν. Αφιερωμένο στον Lou και όσους είχαν τις δικιές τους ιστορίες να πουν για τον κύριο που άλλαξε τη μουσική. Ο γράφων δε θα μπει σε λεπτομέρειες για το θέμα, απλά θα αναφέρει για μια αγαπημένη σύνθεση από Velvet Underground, το “Pale Blue Eyes”. To κομμάτι είχε γραφτεί για την πρώτη γκόμενα του Lou αλλά ασχέτως με τον τίτλο και το συνεχή κάλεσμα των μπλε ματιών της, το κορίτσι είχε καστανά μάτια!

Πολλοί αγαπούν τη μουσική, άλλοι με θυμό και στεναχώρια, άλλοι με ξυράφια κρυμμένα πίσω απ' τους αγαπημένους τους στίχους και άλλοι απλά και μόνο γιατί “έτσι γουστάρω δικέ μου.” Ένας απ' αυτούς τους πολύ γνωστούς μας χαρακτήρες ήταν και ο μακαρίτης Elliot Smith. Ο αγαπητός, μελαγχολικός, πανέμορφος συνθέτης, είχε τόση αγάπη προς το πεντάγραμμο που αποφάσισε να εγκαταστήσει karaoke στην οικία του για να τραγουδάει με την παρέα του τα αγαπημένα τους.

Σε παρόμοια μονοπάτια, κινήθηκε και ο γνωστότερος φαλακρούλης της μουσικής βιομηχανίας, ο κύριος Richard Melville Hall, γνωστός μόνο ως Moby που κυριολεκτικά έκτισε μια υπόγεια disco στο σπίτι του για να παίζουν τα δικά τους και να χορεύουν με το κάθε τι τους ερχόταν!

Σε άλλα πιο περίεργα, ήταν ο κύριος Ozzy Osbourne, που ο μύθος λέει ότι δάγκωνε νυχτερίδες σε συναυλίες. Γι αυτό πήρα μια απόφαση να μην ψαχτώ, γιατί φοβάμαι ότι ο μύθος θα βγει αληθινός και προτιμώ να το έχω στο νου μου σαν ακόμα ένα παραμύθι. Απ' την άλλη, είναι αλήθεια ότι μεγαλώνοντας στο Birmingham, και για να αποδείξει ότι είναι αλάνι, εισέβαλε σε μια οικεία για να κλέψει το κάτι τις του. Δυστυχώς, μες την σούρα του και τα ναρκωτικά της εποχής, ο αγαπητός Ozzy παρόλο το ότι προέβλεψε να φορέσει γάντια δεν φόρεσε γάντια κατάλληλα για τον σκοπό. Ως γνωστό είναι καλύτερα να είναι καλυμμένα τα δάχτυλα για τέτοιου είδους δουλειές...

Φυσικά, και δεν το πιστεύω ότι έπρεπε να φτάσουμε στο τρίτο μέρος για να το θυμηθούμε, όλοι οι μύθοι ξεκινάνε με τον ένα, τον μέγιστο Robert Johnson που στάθηκε σε ένα σταυροδρόμι τα μεσάνυχτα, με την κιθάρα στο χέρι, και ένας μαυροφορεμένος κύριος, ή όπως το λέει ο μύθος ο διάβολος ο ίδιος, κούρδισε την κιθάρα του Johnson. Η συνέχεια της ιστορίας λέει ότι αντάλλαξε την ψυχή του με ένα και μόνο σκοπό, να γίνει τεράστιος μουσικός blues. Μετά απ' εκείνο και τις επόμενες τρεις-τέσσερις δεκαετίες θα ακούσουμε διάφορα τέτοια περίεργα για αιρέσεις και σατανάδες και η Χριστιανική εκκλησία θα στήσει διάφορα πανηγύρια αφορίζοντας καλλιτέχνες που θεωρούσε προσβλητικούς ή ακόμα και... σατανισμένους!

Τέλος, πάντα με τον αγαπημένο μου Tom Waits, του οποίου η πρόσφατη συναυλία στο Bridge School Benefit του Neil Young ονομάστηκε ως θρίαμβος απ' τα media! Ο κύριος Waits αποφάσισε στη συναυλία μέσα απ' τις γνωστές μυθοπλαστικές του διηγήσεις να εξηγήσει τι τον έκανε ύστερα από πέντε χρόνια να ανεβεί ξανά στην εξέδρα. Η ιστορία του Θωμά έλεγε ότι δανείστηκε μεγάλο χρηματικό ποσό απ' τον Neil Young στην δεκαετία του 70, για να ανοίξει το εστιατόριο του. Συνέχισε λίγο περιγράφωντας το μενού του υποτιθέμενου εστιατορίου, το οποίο προφανώς θα σέρβιρε χέλι, λουκουμάδες και λέπια ψαριών τηγανισμένα αλλά φυσικά χωρίς γλουτένη. Το εστιατόριο, που φυσικά για λόγους ιστορίας δεν θα τα καταφέρει, άφησε τον Θωμά με ένα τεράστιο χρέος για να ξεπληρώσει του Neil. Ο Neil τότε έδωσε τρεις όρους του Waits: “Φυλακή, να έρθεις να δουλέψεις στην αυλή μου, ή μπορείς απλά να κάνεις συναυλία στο Bridge School.” Εντ δε ρέστ ις χίστορι...

Αυτά λοιπόν και για τούτη τη βδομάδα! Σας αφήνω με ένα αγαπημένο Θωμά! Αν δεν κάνω λάθος αυτό είναι από πιο παλιό Bridge School Benefit. Στην αρχή του τραγουδιού λέει πάλι τα δικά του. Γεια σας!

Great Expectations

Τελικά δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι κάθε τρεις και λίγο όλο και κάποιος αποφασίζει να προσαρμόσει το μυθιστόρημα του Dickens για την δική του εποχή. Ουσιαστικά, όση ιστορία και να διαβάσουμε, όσα και να ξέρουμε, την ξεροκεφαλιά μας θα την κληρονομούμε από γενιά σε γενιά. Δε μαθαίνουμε ποτέ! Και αφού δεν μαθαίνουμε ποτέ, συνεχίζουμε και κάνουμε ξανά και ξανά επαναλήψεις των ιδίων λαθών. Που θέλω να καταλήξω και ποιος ο λόγος χρήσης του τίτλου “Great Expectations”; Ε φυσικά που αλλού, παρά το πιο επίκαιρο των ημερών μας και την κυκλοφορία του Reflektor των Arcade Fire.

Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για τον δίσκο, δεν πρόκειται να πω αν είναι καλός ή κακός, ούτε θα σας πω αν θυμίζει τελικά New Order, Talking Heads ή οτιδήποτε άλλο ακούσαμε ως σύγκριση απ' τα media τους τελευταίους μήνες. Αυτό όμως που με προβλημάτισε έχει σχέση με το τι διαδραματίστηκε τους μήνες πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ.

Για δύο μήνες μας βομβάρδιζαν με σποτάκια, trailers, videos, teasers, φωτογραφίσεις, Saturday Night Lives... Σε κάποια φάση πραγματικά μου 'ρθε να ξανακλείσω το account μου στο Facebook, να νοικιάσω μια αποθήκη, να ρίξω όλα τα μπογαλάκια μου μέσα και να πετάξω κάπου μακριά χωρίς ίχνος πολιτισμού, με μόνη συντροφιά ένα στερεοφωνικό και ένα πικάπ. Τόσο πολύ promotion για ποιο λόγο άλλωστε; Ούτε για την Miley δεν είχε γίνει τόση φασαρία, και το κορίτσι κάθεται γυμνό πάνω σε μια μπάλα! Έλεος δηλαδή! Και δεν με έφταναν όλα αυτά, είχα και απ' την άλλη τον αγαπητό μου συνάδελφο να συζητούμε μαζί για τον δίσκο, εγώ να φωνάζω τα υπέρ κι αυτός τα κατά! Το αποτέλεσμα; Στο πρώτο άκουσμα απλά έμεινα με μια παλιό γκριμάτσα και ένα ερωτηματικό πάνω στη φάτσα μου! Πως μπορώ να απολαύσω στο τέλος της ημέρας κάτι, και να έχω μια αντικειμενική άποψη;

Κατάλαβα κάποια πράματα. Πάλι θα αρχίσω να φιλοσοφώ οπότε αν θα φύγετε απ' το ιστολόγιο, κάντε το τώρα! Το λοιπόν, οι Arcade Fire, είναι μια μπάντα. Αυτή η μπάντα αποτελείται από μουσικούς. Αυτοί οι μουσικοί έχουν μια ιδέα για ποια κατεύθυνση θέλουν να ακολουθήσουν με τον κάθε τους δίσκο. Και ναι, αυτοί έχουν το λέγειν, ακόμα κάτω απ' την καναδική Merge Records ηχογραφούν. Απλά για να μην πει και κανείς ότι είναι οι εταιρείες και τα γνωστά! Όπως έλεγα, περί κατεύθυνσης... αυτή τη φορά αποφάσισαν και ακολούθησαν αυτούς τους δρόμους. Σ' αρέσει; Καλώς! Αγόρασε, άκου, χόρεψε, ξέρω γω τι κάνει ο καθείς με κάθε νέα κυκλοφορία. Δεν σ' αρέσει; Πάλι καλώς, there's plenty of fish in the sea, σταμάτα να ασχολείσαι με τους άλλους μισούς που τους άρεσε και άστους να χαρούν τη νιότη τους! Εννοώ, παλιμπαιδισμός ξανά και ξανά! Η μουσική έπρεπε να μας ενώνει κι εμείς τσακωνόμαστε γιατί μια μπάντα έβγαλε ένα δίσκο που δεν... Και φτάνουμε στο δεύτερο μου realization.

Δεν είναι το Neon Bible; Δεν είναι το Funeral; Άλλο και τούτο, ποιος μας έδωσε άλλωστε το δικαίωμα να κρίνουμε μια μπάντα με το τι έχουν κυκλοφορήσει στο παρελθόν; Κι εγώ το έκανα, ουκ ολίγες φορές, ουδείς αναμάρτητος! Απλά όποτε το αντιλαμβάνομαι σηκώνω τα χέρια ψηλά. “Έχω ψηλές προσδοκίες για αυτό τον δίσκο γιατί ο προηγούμενος τους, μου άλλαξε τη ζωή”. Ε φιλαράκι, άκου τον “life changing” δίσκο σου κι άσε τους Arcade και τους κάθε Arcade να βγάζουν ότι θέλουν. Μεγάλες προσδοκίες και πράσσειν άλογα! Αυτό από πλευράς ποιητικής αδείας.

Τώρα για τα προμοταρίσματα: (Δεύτερη ευκαιρία, αν θα φύγετε, φύγετε τώρα!) Το promo, από οποιοvδήποτε δηλαδή, είτε απ' τον γράφοντα, τον StrawDogs, το Pitchfork, το local περίπτερό μου ή τον αρχιμανδρίτη Καρπασίας, πρέπει να γίνεται με λιγάκι σεβασμό προς τους οπαδούς. Δεν βράζουμε όλοι μες στο ίδιο καζάνι οπότε δεν μπορούμε όλοι να τυγχάνουμε ίδιας αντιμετώπισης!

Οι αντιδραστικοί οπαδοί των Arcade θα πουν, εεε τι είν' αυτό, γίνανε κι αυτοί pop ή κάτι παρόμοιο και bye-bye. Όχι μόνο δε θα ακούσουν το δίσκο, θα δίνουνε ρεσιτάλ σε κάθε συγκέντρωση της παιδικής χαράς που ονομάζουν παρέα προσπαθώντας να θυμηθούν τον παλιό τους έρωτα ονόματι Arcade Fire και το γεγονός ότι τώρα άλλαξε. Και αν πουν “να του δώσουμε ευκαιρία” και τον ακούσουν δεν θα τους αρέσει. Γιατί αυτή την “ευκαιρία” του την δίνουν κάτω απ' τα φώτα μιας αναγεννημένης μπάντας η οποία πλέον δεν τους ενδιαφέρει. Ξενέρωσαν. Φάγανε χυλόπιτα. Game Over!

Τώρα οι υπόλοιποι, που λογικά δεν ξέρανε ποιοι υπήρξαν οι Arcade παίζει να αγαπήσουν κιόλας το δίσκο. Για αυτούς δε μπορώ να πω κάτι, άλλωστε, το προμοτάρισμα τους κέρδισε και θα ακούσουν τον δίσκο. Είναι κριμα όμως που δε θα μάθουν ποτέ ποιοι υπήρξαν οι Arcade γιατί ακόμα κι αποφασίσουν να ασχοληθούν με την pre-hype δουλεία τους, ίσως και να μην γουστάρουν. Σαν να λέμε μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Στο τέλος τι έχουμε; Μια σχετικά μια χαρά δουλεία, ένα καλό δίσκο δηλαδή. Μια μπάντα που προσπαθεί απλά να κάνει κάτι post-Neon Bible. Γιατί χωρίς αστεία ακόμα και οι Radiohead, που κάποιος αποφάσισε να τους συγκρίνει μαζί τους σαν πειραματιστές κι αυτοί του είδους, έκαναν μια δεκαετία να βγάλουν κάτι που να έχει το critical acclaim του ΟK Computer. Και φυσικά, μια εναλλακτική κοινότητα διχασμένη πάλι στα δύο. Μουσική είναι παίδες, χαλαρώστε!

Αλλά δε φταίει κανείς, εμείς φταίμε που υπέρ-ασχολούμαστε! Αντικειμενικότητα μηδέν, hype 1000 και Facebook wars για μουσική! Κοντολογίς, πρωτοκοσμικά προβλήματα! Ουφ!

Lame Listeners: Week 43, Year 2013 Manifesto vol. 1

“Πρέπει να πάμε κάπου, να βρούμε κάτι!” Ένα αιώνιο ψάξιμο, για την φωνή, για τον ήχο, για την έκφραση. Το ψάξιμο, έβγαλε τον Kerouac και τη παρέα του στο δρόμο προς κάποια Ιθάκη. Σε ένα δωματιάκι κάθισε ο Cassady με τον Ginsberg, και φώναζαν ο ένας του άλλου ψάχνοντας να βρουν τη δικιά τους φωνή. Σε παρόμοια τέτοια δωματιάκια βρήκα κι εγώ τον εαυτό μου τα τελευταία χρόνια, ψάχνοντας να βρω την δικιά μου. Εκείνο τον ήχο, πέραν εκείνων όλων απ' το πλούσιο παρελθόν μας, που να ξεχωρίζει στις ημέρες μας.

Όταν όλο αυτό πρωταρχίνισε, βρήκα διάφορα καλά πράματα απ' το πρόσφατο χθες, τα οποία με εξέπληξαν. Η διαχρονικότητα τους, η ομορφιά τους, το ταλέντο τους. Το κάτι τελοσπάντων διαφορετικό απ' όλα εκείνα που προμοτάρονται απ' το ράδιο, ανεξαιρέτως αν μοιάζουν ακριβώς με το περσινό χιτάκι που το “λιώναμε” το καλοκαίρι στο κάθε beach bar. Σε κάποια φάση έπαθα overload. Πρέπει να ήταν κάπου στο 2009 που είχα πει “ε σιγά” σε ήχο που κανονικά έπρεπε να δείξω κάποια στοιχεία ενθουσιασμού.

Η αλήθεια είναι ότι όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο κυνικός. Σε γενικό επίπεδο, αλλά ειδικότερα στα μουσικά μου ακούσματα. Αυτό φαίνεται στους περισσότερους ως σνομπισμός. Απλά μερικές φορές κουράζομαι. Κουράζομαι να εξηγώ, κουράζομαι να ψάχνω, κουράζομαι να προμοτάρω. Είναι ουσιαστικά ένα αίσθημα απελπισίας πάρα οτιδήποτε άλλο. Η μουσική όπως πάντα λέμε με τον συνάδελφο μου, είναι για να την μοιραζόμαστε. Τα καλά πράματα πρέπει να ακούγονται απ' τους πολλούς, κι όχι να παίζουν μοναχά στα στερεοφωνικά δύό-τριών ψαγμένων που έφτυσαν αίμα και ιδρώτα παίζοντας το παιχνίδι των “κουρασμένων” ποιητών.

Κουράστηκα να λέω την έκφραση “acquired taste”. Δεν με νοιάζει άλλωστε πλέον να εξηγώ, από που ο κάθε καλλιτέχνης βρήκε τον ήχο του. Με ενοχλεί όταν καλλιτέχνες που “δανείζονται” ήχους παρελθοντικούς, γίνονται τεράστιοι και κανείς δε βγαίνει να πει ποιες οι επιρροές τους, ή χειρότερα να το ονομάζουν “φρέσκο ήχο”. Αντιλαμβάνομαι πως λειτουργεί η μουσική βιομηχανία. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι, εν έτη 2013, κάποιος να δημιουργήσει ένα καινούργιο ήχο. Φαίνεται ιδιαίτερα πιο εύκολο να “δανειζόμαστε” και να το λουστράρουμε στο στούντιο για να ακούγεται επίκαιρο. Απλά κουράστηκα να βλέπω κόσμο που ακούει μουσική, να μην ξέρει ούτε τα βασικά. Δεν είναι σνομπισμός, δεν είμαι υπεράνω κανενός. Κι αν θέλουμε να το ονομάσουμε “acquired taste”, ας το κάνουμε, απλά δεν συμφωνώ ότι είναι πλέον.

Το να γράφω για μουσική είναι μια πραγματική ευλογία. Το απολαμβάνω όσο τίποτα άλλο, και ενθουσιάζομαι που μου δίνεται το βήμα σε τούτο το εξίσου κουρασμένο ιστολόγιο. Απλά μερικές φορές, δεν έχω όρεξη να ακούσω νέες κυκλοφορίες. Είναι σχεδόν Νοέμβριος, και πιστεύω έχω ήδη καταλήξει στα ποια albums θα φιλοξενηθούν στην τελική μου λίστα του έτους. Πιστεύω στις νέες κυκλοφορίες. Προσπαθώ πάντα να δίνω τα αυτιά μου σε νέους καλλιτέχνες, από διάφορα backgrounds και με διάφορες φωνές. Στο τέλος της ημέρας όμως, η μουσική είναι θέμα καθαρά υποκειμενικό. Απ την άλλη για να δικαιούσαι να έχεις οποιαδήποτε υποκειμενική άποψη, πρέπει πρώτα να έχεις περάσει απ την μουσική ιστορία με σοβαρή αντικειμενικότητα.

Διάλεξα πέντε δίσκους. Πέντε albums που είναι για μένα ακόμα σταθεροί στις μουσικές μου επιλογές. Τα ακούω πολύ συχνά, και τα έχω σε ψηλή εκτίμηση.

High Fidelity Trivial για Hangovers (πάρτι του!)

Όταν είσαι ένας “εκνευριστικός” μουσικόφιλος όπως τον StrawDogs κι εμένα, αυτά τα ουσιαστικά αχρείαστα τρίβια είναι τροφή για μεθυσμένες συζητήσεις. Στο τέλος αν μόνο εμείς τα απολαμβάνουμε, είναι εντελώς άσχετο. Αν κάτσεις όμως να ψαχτείς με αυτά τα μυθικά πλάσματα που θέλουμε να φωνάζουμε ρόκσταρς, βρίσκεις ένα σωρό τρέλες τις οποίες ο καθημερινός κοσμάκης ούτε καν φαντάζεται. Ίσως στο τέλος αυτή η παρανοϊκή τους ιδιοσυγκρασία να ναι αυτό που τους κάνει σταρς!

Ας αρχίσουμε απ' τα βασικά! Ξέρατε παραδείγματος χάρη ότι ο μεγάλος πόθος του Screamin J. Hawkins ήταν να τραγουδά όπερα! Ή ότι το “Alabama Song” που ξέρετε απ' τους Doors είναι σύνθεση του διδύμου Weill/Brecht απ' τα 20s; Ή ότι τον Marvin Gaye όπως το είπε και ο StrawDogs “τον έφαγε ο πατέρας του”;

Σίγουρα, κάνεις δε γεννήθηκε ποτέ ροκσταρ, καλά εκτός απ' τον Keith! Πριν οι Nirvana γίνουν η μπάντα των 90s και αλλάξουν την πορεία της μουσικής όπως την ξέρουμε, ο κύριος Cobain εργαζόταν σαν επιστάτης σε σχολείο για να βγάλει το προς το ζην! Αργότερα ούτως ή άλλως χρησιμοποίησε τις εμπειρίες του στο βίντεο του “Smells Like Teen Spirit”! Απ' την άλλη, ο ίσως πιο γνωστός τραγουδιστής των Black Flag, Henry Rollins, πριν γίνει η οντότητα που είναι, και πολύ πριν γίνει stand-up comedian κράταγε μια σέσουλα και σέρβιρε παγωτό σε μικρά παιδάκια.

Ο Bob Dylan, ή o Zimmerman όπως βαφτίστηκε, κι όπως πάντα θα τον αποκαλούμε σε τούτο δω το ιστολόγιο καθόταν με τον organ player του “Like A Rolling Stone” κι άκουγαν δίσκους που επηρέασε το τραγούδι τους και κορόιδευαν! Για ποιο λόγο; Ο κύριος που έτυχε οργανοπαίκτης στο κομμάτι αυτό δεν είχε ιδέα από πλήκτρα. Κιθαρίστας ήταν το παιδί! Που να ξέραν ότι το άτσαλο παίξιμο του έμελλε να αλλάξει την μουσική ιστορία!

Πριν δύο και κάτι ψιλά δεκαετίες, μια μπάντα, πασίγνωστη πλέον, κάθε Παρασκευή, μετά απ' τις πανεπιστημιακές τους δραστηριότητες στο Oxford, τζάμαρε σε ένα μικρό δωμάτιο κι έτσι φωνάζαν τον εαυτό τους “On A Friday”! Αργότερα, θα αλλάξουν το όνομα τους, δανειζόμενοι τον τίτλο ενός τραγουδιού κάποιον άλλων κεφαλιών, των Talking Heads και θα γίνουν οι Radiohead που όλοι ξέρετε σήμερα!

Το τρίο της καταστροφής μες τα 90s αποτελείτο από τρία μεγάλα ονόματα στον χώρο. Ως γνωστό τίποτα δεν μένει ανεξερεύνητο απ' τα media! Έτσι όταν χώρισε η Courtney Love με τον Trent Reznor, η πρώτη είπε το κλασσικό πλέον σχόλιο: “He shouldn't call his band Nine Inch Nails when he has a three inch one.”. Και φυσικά είχαμε την τρίτη, ή ουσιαστικά δεύτερη, την δεσποινίδα Tori Amos που μαζί με τον Trent για τρεις δεκαετίες τώρα ρίχνουν μικρά στιχάκια ο ένας προς τον άλλο μες τους δίσκους τους. Ποια σχέση τους; Αγνώστου φύσης! Μεγάλο conspiracy!

Last but not least: Το δίδυμο των Simon and Garfunkel που πάντα μάθαμε να συγκρίνουμε λόγω ύψους, δεν είχε να κάνει με το πόσο ψηλός ήταν ο Garfunkel! O κύριος “Τέχνης”, τελοσπάντων, στεκόταν στο φυσιολογικό ύψος του 1.83 (για αμερικανικά στάνταρτ μιλάμε έτσι;). Απ' την άλλη, ο Παύλος της ιστορίας μας ήταν ιδιαίτερα κοντούλης, λίγο πιο πάνω του ενός και εξήντα.

Αυτά κι από εμένα. Τελικά είμαστε ο “ορισμός του ο,τι θυμάσαι χαίρεσαι”! Και στο βίντεο από κάτω η Tori τραγουδάει για "Nine Inch Nails"...

High Fidelity Trivial για Hangovers (μέρος πρώτον)

Κάθε δισκοθήκη έχει την ιστορία της και κάθε ιστορία έχει ένα soundtrack. Απ’ την άλλη κάθε μουσικός έχει μια προσωπική ακολουθία από μύθους και κάθε μύθος φτιάχνει μια δισκογραφία γεμάτη ιστορίες, στίχους και μουσικές που αντέχουν στον χρόνο. Μερικές από αυτές θα τις συράψουμε σ’ ένα μικρό κείμενο που θέλει να γίνει παιχνίδι, σαν από εκείνα τα πολυκαιρισμένα που ‘παίζαν οι έφηβοι γύρω από ένα πικάπ και κάμποσα βινύλια ανεβοκατέβαιναν στο πλατό ακουμπώντας τη βελόνα. Ξεκινάμε σήμερα και ακολουθούν συνέχειες…

Ο Zimmerman σαν ήταν μικρός ήταν και υποχόνδριος, έτσι λοιπόν βούταγε μες στη μπανιέρα και κατά τη διάρκεια μιας ολόκληρης ημέρας μπορούσε να κάνει ίσα με 10 μπάνια τρίβοντας το κορμί του με μανία. Όταν μεγάλωσε σπουδαίος και τρανός πια διανύοντας τα τέλη της έκτης δεκαετίας της ζωής του, συνελήφθη απ’ την αστυνομία σαν τον κλέφτη μες στη νύχτα και σαν σχολιαρόπαιδο επειδή ήθελε να δει λέει που έμενε ο Neil Young. Απ’ την άλλη ο Keith, (ένας είναι ο Keith), πριν αρχίσει να πετάει τηλεοράσεις από τα παράθυρα ξενοδοχείων και να τσακώνεται με το «είδωλό» του Chuck Berry μέσα σε στούντιο ηχογραφήσεων ξεκίνησε με μια αρχαία και ξεχαρβαλωμένη κιθάρα να παίζει την malaguena, σύνθεση του κουβανού Ernesto Lecuona που γράφτηκε κάπου εκεί στο 1928. Ο Keith συνεχίζει να παίζει την malaguena καμιά φορά στα εγγόνια του και να αγαπάει το έτερον ήμισυ των Glimmer Twins όσο κι αν το μισεί. Ο «Θωμάς ο Περιμένεις» κατάπιε ένα ψαλίδι κάποτε και τώρα κάθεται στην ξεφτισμένη  πολυθρόνα του λύνοντας γρίφους και σπαζοκεφαλιές. Σημειώνει, γράφει, ταλαιπωρεί τους δημοσιογράφους του uncut που πάνε να του πάρουν συνέντευξη κι έχει κολλήσει σ’ ένα παιχνίδι από εκείνα που μοιάζουν με τον κύβο του Rubik. Κι αφού οι φωνητικές χορδές είναι στο θέμα, το οποίο θέμα δεν υπάρχει, θα πρέπει να γνωρίζετε - αν γνωρίζετε τον Phil Ochs - πως παραλίγο να χάσει τις φωνητικές του χορδές όταν ένα άγριο θηρίο του επιτέθηκε σε μια επίσκεψή του στην Αφρική. Και μιας και λέμε για άγρια θηρία ο Mark Almond κάποτε μπήκε στα γραφεία του ΝΜΕ κι έσπασε στο ξύλο έναν μουσικοκριτικό μόνο και μόνο επειδή έγραψε άσχημη κριτική για τον τότε δίσκο του. Για τον Bob τον Marley μάλλον το ξέρατε ότι υπήρξε σπουδαίος ποδοσφαιριστής πριν τον πάρει μεταγραφή η κάνναβη αλλά εκείνον που δεν θα μπορούσατε να φανταστείτε ποτέ ποδοσφαιριστή είναι ο Luciano Pavarotti. Παράτησε την καριέρα του λόγω συχνών κόκκινων καρτών μιας και διαμαρτυρόταν φωναχτά στους διαιτητές και στους επόπτες. Σκάουτερ της Σκάλας του Μιλάνου τον είδαν τον πήραν, τον πάχυναν, τον έκαναν τον μακαρίτη έναν από τους σπουδαιότερους τενόρους και το ποδόσφαιρο γλίτωσε από έναν ακόμη κακό παίχτη. Όσο αναφορά τώρα για έναν από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες που υπάρχουν ακόμα σε αυτόν τον πλανήτη κι ο λόγος για τον Dick Dale, (πιάσε απ’το ράφι το soundtrack του Pulp Fiction) αν και αριστερόχειρας ποτέ δεν άλλαξε τις χορδές της κιθάρας για να παίζουν με το καλό του χέρι αλλά έμαθε να τις γρατζουνάει όπως ήταν. Οι κιθαρίστες θα καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι αυτό.

Αρκετά όμως για σήμερα. Τα κορίτσια που κάθονται στο μπαρ προσπαθώντας να ξενερώσουν από το χθεσινό hangover παραγγέλλοντας άλλο ένα κοκτέιλ κι άλλο ένα τραγούδι είναι οι έφηβες  που παίζουν τούτο το παιχνίδι στα High Fidelity Trivial που αποφάσισα να εγκαινιάσω  σε τούτο το ταλαίπωρο ιστολόγιο. Sickworm σου δίνω πάσα και σε όποιον άλλον εκεί έξω θέλει να συμμετάσχει.

Συνεχίζεται…

Στο βίδεο από κάτω οι Glimmer Twins τα λένε για ένα απ’ τα κορίτσια των stools...κοίτα αγάπες στο 3.40!!!